/////////////////////////////////////////////////////////////////
Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας
/////////////////////////////////////////////////////////////////
Οι μέρες φωτίζονται από τους στίχους, όπως οι νύχτες απ’
τους φάρους.
Τότε γιατί το χάσμα μεγαλώνει;
Γιατί;
Το χάσμα ανάμεσα στους ποιητές και στην ίδια τη κοινωνία..
Ο ποιητής ιδιωτεύει, γράφει πια για τα δικά του πάθη κι
έτσι η ποίηση ματώνει, με άσφαιρα πυρά η μάχη της .
Γιατί η ποίηση είναι τα πάθη του κόσμου, είναι κελάηδισμα
που δεν εξηγείται όπως έλεγε ο Βαλερύ, είναι εκείνη που χρεώνεται με τόκους
υπερημερίας για τον πόνο των άλλων, όπως έλεγε ο Μαγιακόφσκι.
Ο εκφυλισμός της, η απουσία της από τα μετερίζια των αγώνων
για ένα καλύτερο αύριο είναι χαίνουσα πληγή..
Η αμορφωσιά του κόσμου είναι χαίνουσα πληγή..
Παραφράζοντας τη Λένα Παπά, θα λέγαμε ότι η καλοπέραση, ο
ιδιωτικός βίος, η εξιδανίκευση της ατομικότητας, η αλλοτρίωση μέσα από την
στρεβλή χρήση της τεχνολογίας, η ύφεση των ανθρωπιστικών σπουδών είναι μαχαιριά
στης ποίησης το κρουστό κορμί.
Έτσι, οι φονιάδες καιροί επιστρέφουν και ρόδινα μωρά δεν
γεννιούνται σε μέλλον μ΄ αστέρια αλλά ισχνά, σκελετωμένα μωρά σε βάρκες που
βουλιάζουν πνίγοντάς τα μαζί με τα αστέρια.
Στης ποίησης το κρουστό κορμί, της αδιαφορίας και της
αμάθειας η μαχαιριά δεν αναβλύζει ευωδιές φιλιών και μουσική.
Ο γυμνός κι έρημος ετούτος κόσμος πιότερο γυμνός κι έρημος
γίνεται.
