Να ΄τανε
I
Δύση και Ανατολή
να γίνουνε μια μέρα
Ζωές των άλλων με κεντήματα
ζωή δικής μου υφαντό
Ως μούχρωμα ανήλιαγο
ως δανεικός αιθέρας
της Νύχτας
του Ερέβους φυλαχτό
μα της χαράς πατέρας
Μια μέρα να ΄τανε να δω
της χαραυγής
τον πάνδροσο αέρα
II
Μοίρα γλυκιά και πορφυρένια
εσύ κεντάς
της σκέψης τα καμώματα
Εσύ ανάσταση σκορπάς
Κλωθώ και Λάχεσις μαζί
και με την Άτροπο μεθάς
Του δαίμονα τα χρώματα
σε ματωμένα χώματα
ανείπωτα ονόματα
λέξεις, κραυγές και οιμωγές
Παιδιά γεννήματα του χθες
με σφραγισμένα στόματα
III
Δεν ήθελα να πω
κι ακόμα δεν ορίζω
Του κόσμου εγώ ο ξενιστής
μέσα από χαραμάδα αναβλύζω
Της στέρφας γης ο δικαστής
της δεκάτης τετάρτης ο γητευτής
Είναι ο Σεπτέμβρης μακριά
και τον Φλεβάρη όλο βρίζω
IV
Ασήμι και χρυσό
μαλάματα να δώσω
Για του βαρκάρη τη θωριά
μου φάνηκε πως είδα
Να μη πληρώσω απ΄την αρχή
απέναντι να με περάσει
Ζωές των άλλων
κύματα πολλά
και μια πατρίδα κούφια πέρα
Μια μέρα να ΄τανε να δω
Της χαραυγής
Τον πάνδροσο αέρα
