Μία βόλτα η ζωή μας...

        

Ο πεζόδρομος της Αγίας Ζώνης – Όταν ο δρόμος έχει τη δική σου ιστορία  
                          

///////////////////////////////////////////////////////////////
Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας
//////////////////////////////////////////////////////////////

Ας μιλήσουμε γι΄αγάπη. Μια κοσμική, υπερβατική κατάσταση που δεν είναι μόνο συναίσθημα κι αγκαλιάζει όλο το σύμπαν με ζωογόνα και φωτοδότρα ενέργεια.

Λένε ότι η αγάπη έχει πολλά πρόσωπα όσα τα αστέρια του ουρανού πλην όμως μόνο έναν ήλιο, τον ήλιο της αλήθειας. Οι αληθινές αγάπες είναι ατόφιες, κρυστάλλινες σαν το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού, σαν το χιόνι που γίνεται νερό, σαν το οξυγόνο του δάσους.

Η αληθινή αγάπη έχει μέσα της τη μαγεία του παραμυθιού, όχι με την άσχημη έννοια αλλά με τη γλύκα που μας έλεγε ιστορίες ο παππούς και η γιαγιά, με τη γλύκα που τρως κάστανα δίπλα στο τζάκι.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για μία αληθινή αγάπη,την αγάπη της πατρίδας με την έννοια του μέρους που μεγάλωσες, με την έννοια των πραγμάτων που κουβαλάς μέσα σου ως κιβωτός. Το χθες, το σήμερα, όλα στιγμές αγαπημένες κρατώντας σφιχτά από το χέρι η μία την άλλη. Εδώ στης ψυχής τα λιανοχορταρούδια τι τρανός χορός θα γένει!

Ας μιλήσουμε λοιπόν για την αγάπη με τη μαγεία και τη γλύκα ενός παραμυθιού. Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δως της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει.

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν...

 

  



Φωκίωνος Νέγρη

Είναι στιγμές που το μυαλό «κλειδώνει» . Αγκαλιάζει σφιχτά τις θύμησες όπως η μάνα τα παιδιά της. Αρνείται να παραδεχθεί ότι έχει κυλήσει πολύ νερό κάτω από τη γέφυρα και τίποτα πλέον δεν είναι όπως παλιά.

 Πολύχρωμες φιγούρες από το παρελθόν που κάποτε ήταν το παρόν κι έμοιαζε με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου!

 Ο πεζόδρομος της Αγίας Ζώνης που σαν άλλο ποτάμι να οδηγεί στην εκβολή του στη μεγάλη θάλασσα της Φωκίωνος Νέγρη εκεί όπου όλα φάνταζαν μαγικά και ονειρικά!

 Άνθρωποι, μαγαζιά, συντριβάνια, παρτέρια με λουλούδια, ήταν πάντα άνοιξη και το γιασεμί πλημμύριζε τις αισθήσεις σου!

Το ζαχαροπλαστείο ¨ Βοσκοπούλα¨ , Ανάφης και Νάξου, ο Περικλής με το ψιλικατζίδικο του, ο κύριος Κορές με το βιβλιοχαρτοπωλείο και τα παιχνίδια,  Ανάφης και Δροσοπούλου, ο Μαρινόπουλος στη Δροσοπούλου πάλι όπως και το σινέ Αμαλία κοντά στη Κύθνου, ο Μπάμπης στον σταθμό αυτοκινήτων Ανάφης γωνία με Αγίας Ζώνης,το μανάβικο του Σάκη, ο Γιάννης ο ηλεκτρολόγος, το φροντιστήριο ¨ Καραπιπέρης¨ με τις ξένες γλώσσες όλα πινελιές στον καμβά της διαδρομής εκεί, πώς να χωρέσεις μια ζωή σε πέντε λέξεις;

Από ψηλά η Αθήνα μπαξές με πολύχρωμα φώτα, η Δροσοπούλου σαν ένα ποτάμι και η Πατησίων στο βάθος ωκεανός και το καράβι να διασχίζει τα ¨ νησιά¨ -όλη η Κυψέλη ένα ¨νησί¨ είναι- της Αστυπαλαίας, της Αμοργού, της Μυτιλήνης, της Κύθνου ή αλλαγή ρότας-ανάποδα οι μηχανές-προς πλατεία Αμερικής περνώντας από Νάξου, Πόρου, Κύπρου, Θάσου, Λέλας Καραγιάννη-πρώην Λήμνου, Ίμβρου, Τενέδου.

Η εκκλησία της Αγίας Ζώνης

Πλατεία Κολιάτσου

 Αρχαία σκουριά. Τα δυο περίπτερα ακροβολισμένα, η στάση τρόλεϊ και λεωφορείων στη μέση,τα πάντοτε λερωμένα και ξεχαρβαλωμένα παγκάκια, τα αιωνίως μαραμένα δενδρύλια, δυο ανάσες από κάτω η Πάτμου να τέμνεται από τη Νικοπόλεως, το σχολείο σου το 8ο.

Σάββατο πρωί...

 Το πρόσωπο σου λάμπει από χαρά. Έβαλες τη φόρμα σου, φόρεσες τα σταράκια σου, η μπάλα του μπάσκετ ντούπου-ντούπου να τη χτυπάς κάτω κι έφυγες σφαίρα! Για που; Μα..θέλει και ρώτημα; Για το αγαπημένο σου σχολείο, τώρα που τα θυμάσαι όλα αυτά, είναι ο μόνος χαρακτηρισμός που θεωρείς ότι του ταιριάζει. Τα Σάββατα όμως το αγαπούσες διπλά το σχολείο σου γιατί Σάββατο σήμαινε παιχνίδι,μιλάμε για πολύ παιχνίδι, πρωτίστως μπάσκετ και μετά ποδόσφαιρο.

8ο Γυμνάσιο και Λύκειο Αθηνών, οδός Νικοπόλεως, ανάμεσα στις δύο ασφάλτινες θάλασσες όπως αρέσκομαι να αποκαλώ τη Πατησίων και την Αχαρνών, με όλα τα προβλήματα και της παθογένειες του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Θα είναι πάντα όμως το καλύτερο σχολείο του κόσμου γιατί πολύ απλά ήταν το δικό σου σχολείο! 6 ολόκληρα χρόνια από τη ζωή σου, 6 χρόνια που εντυπώθηκαν μέσα σου με ανεξίτηλα χρώματα, 6 χρόνια που σε προσδιόρισαν ως άνθρωπο και διαμόρφωσαν πτυχές του χαρακτήρα σου.

 Ήταν άλλες, διαφορετικές εποχές. Είχε παρέλθει το κλίμα της μεταπολεμικής και μετεμφυλιακής Ελλάδας και υπήρχε ο σεβασμός, ο αληθινός σεβασμός που δεν επιβάλλεται αλλά κερδίζεται και εμπνέεται. Τουλάχιστον έτσι νιώθαμε για τη πλειονότητα των καθηγητών μας κι αυτό εισπράτταμε από εκείνους. Γιατί μιλάμε για καθηγητές με Κ κεφαλαίο, με στέρεες γνώσεις, μεταδοτικότητα, αγάπη για το λειτούργημά τους και έμπλεους από αυτή τη μαγική λέξη που τόσο πολύ απουσιάζει από την Ελλάδα του σήμερα : Όραμα.

Αναμφισβήτητα δεν ήταν όλα μαγικά και αγγελικά πλασμένα. Ανασύροντας τις θύμησες σαν χάντρες στο κομπολόι του χρόνου, υπήρξαν και στιγμές που δάκρυσες, μάτωσες, μετάνιωσες πλην όμως αυτό που θα διαφοροποιεί πάντοτε τα πράγματα από γενιά σε γενιά θα είναι τα συμφραζόμενα, δηλαδή το κοινωνικό πλαίσιο, η γλυκιά ή πικρή γεύση της εκάστοτε εποχής, τα σημεία αναφοράς, οι επικρατούσες τάσεις, τα ειωθότα. Η ¨γεύση¨ των δικών μου σχολικών χρόνων έχει γεύση δροσερής πανακότας με φρούτα του δάσους ήτοι γλυκύτητα, ποικιλία, πολυχρωμία, με μία λέξη δημιουργία η οποία απορρέει από τη στέρεη γνώση με την οποία μπολιάστηκε το πνεύμα μας και καλλιεργήθηκε η ψυχή μας.

Στις αγαπημένες μου καθηγήτριες-όλες φιλόλογοι, τι να κάνουμε, η κλίση είναι κλίση, ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα μου μάθατε.

 Θα έχεις πάντα να θυμάσαι το ¨Παγκόσμιον¨ με τα αθλητικά είδη, τη ¨ Χαρούλα¨ το βιβλιοπωλείο-χαρτοπωλείο, το ¨ Burger King¨ , το κομμωτήριο ¨Άκης¨ , το ζαχαροπλαστείο ¨ Din Vas¨ , το  ¨Ράδιο-Σίτυ ¨.

Το πακέτο Assos International στη τσέπη-αργότερα έγινε Marlboro (σκληρό), τότε κόστιζε 95 δραχμές- ενώ ατέλειωτες φορές γινόταν « η μεγάλη βόλτα» διασχίζοντας τη Πατησίων, περνώντας από Άγιο Λουκά, Κάτω Πατήσια, Άγιο Ελευθέριο, στη συνέχεια Goody΄s ή Kangoo, εκμέκ παγωτό στη ¨Χαρά¨, κουβεντούλα με τα φιλαράκια στα παγκάκια της εκκλησιάς-Αγία Βαρβάρα ή κόψιμο δρόμου από Στρατηγού Καλλάρη, Αχαρνών, Άγιοι Ανάργυροι με κατάληξη στη Νέα Φιλαδέλφεια,στη Ρενέ- Renaissance- για μπύρα ή ποτάκι.

Πλατεία Αμερικής

Κυψέλη και φεγγάρι γίναν ένα, όμορφα που νιώθουν οι ψυχές κι η πανσέληνος καράβι..Ταξίδι ονειρικό στην αχλύ του χρόνου, καταμεσής στο πέλαγο αγκυροβόλιο ρίξε. Σαν την Ελλάδα πουθενά και το φεγγάρι μάρτυράς σου.

 Στη Τενέδου ήταν το παράρτημα του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών, είχα συμφοιτητές και συμφοιτήτριες που έρχονταν από Ριζούπολη, Νέα Ιωνία, Νέα Φιλαδέλφεια, Αγίους Αναργύρους.

Αριστερά της Τενέδου η Ίμβρου, εκεί ήταν τα Αγγλικά,  ¨ Χαμπάκης ¨ , αριστερά της πλατείας η Σπάρτης με το υπέροχο νεοκλασικό, ο δρόμος κατέληγε στο σινεμά ¨  STUDIO ¨ με επιλεγμένες ταινίες.

¨Γιαννακόπουλος¨ και ¨ Sir ¨ , η disco ¨ ABC ¨, σημεία αναφοράς σχετικά με την ένδυση και τη διασκέδαση ενώ δεν γίνεται να παραλείψω τους κινηματογράφους  STUDIO, ΑΕΛΛΩ, ΑΤΤΙΚΑ, ΑΘΗΝΑ,ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΙΛΙΟΝ,ΤΡΙΑΝΟΝ, ΦΙΛΙΠ, ΑΧΙΛΛΕΑΣ, ΑΜΑΛΙΑ,ΑΝΤΖΕΛΑ, ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ για πολλά χρόνια οι « ακρογωνιαίοι λίθοι»των κινηματογραφικών βιωμάτων μου, στιγμές αξέχαστες,μαγικές, μοναδικές.

Ελάχιστες φορές πρέπει να κάθισα σ΄ ένα παγκάκι εκεί, στη πλατεία Αμερικής, τις περισσότερες ήμουν περαστικός, βιαστικός, έβλεπα αλλά δεν κοιτούσα, παρατηρούσα με« νεκρό μάτι » που λέει κι ο Καραγάτσης, έτρεχα για να να προλάβω πάντοτε ένα τρόλεϊ, ένα λεωφορείο και βυθιζόμουν στον ωκεανό της Πατησίων.

 

 Πλατεία Αμερικής

 Κάποτε...

Πεδίον του Άρεως

Πόσες φορές περπάτησες, έπαιξες εκεί. Ο ήλιος ήταν πάντα φωτεινός, ζεστός, πράσινο γύρω σου, παντού πράσινο να δίνει βαθύχρωμες ανασαιμιές και να γίνεται ένα με το γαλάζιο του ουρανού.

Όλες οι παρευρισκόμενες μαμάδες - μηδέ εξαιρουμένης της δικής μου- όλες συντονισμένες να επαναλαμβάνουν τα ίδια λόγια στα παιδιά τους, μόνο τα ονόματα άλλαζαν:   «Πρόσεχε»  ,  «Μη τρέχεις, θα χτυπήσεις», «Δεν έχει άλλο παιχνίδι, τόση ώρα είμαστε εδώ, φεύγουμε τώρα».

Οι μπαμπάδες, άλλοι να γίνονται κι αυτοί μικρά παιδιά και να παίζουν με τα παιδιά τους, κι άλλοι καθισμένοι στο παγκάκι  να απολαμβάνουν το τσιγαράκι τους διαβάζοντας την εφημερίδα τους. Όλοι όμως ανεξαιρέτως με το χέρι στη τσέπη για να πάρουν στα αγγελούδια τους μπάλες, παιχνίδια, χυμούς, αναψυκτικά, τοστ από τα περίπτερα του πάρκου όλα τους φορτωμένα σαν χριστουγεννιάτικα δέντρα.

Γελαστές φωνές, ανάριες, από ανέμελες υπάρξεις, μικροί, μεγάλοι, ηλικιωμένοι, όλοι μαζί σ΄ ένα καταπράσινο μέρος που άπλωνε τα χέρια του να μας αγκαλιάσει,να μας προστατέψει λες και είμαστε στο μικρό γαλατικό χωριό και οι κακοί Ρωμαίοι ήταν το νέφος, η ηχορύπανση της πολύβουης Αθήνας, ο γκροτέσκο περιβάλλων χώρος με τις τσιμεντένιες πολυκατοικίες ως άλλοι ανεμόμυλοι κι εμείς Δον Κιχώτες.

 Δουλτσινέα η αίσθηση της ομορφιάς και της ελευθερίας που βιώναμε εκεί με τόσο παιχνίδι και παιδικές χαρές ενώ τον σοβαρό τόνο και την αίσθησησεβασμού προσέδιδαν και δημιουργούσαν πάντοτε οι προτομές των εθνικών μας ηρώων.

«Το Πεδίον του Άρεως», οι φανοστάτες με το κυπαρισσί χρώμα και τις λάμπες ασετυλίνης , το  «Άλσος»  με τον Γιώργο Οικονομίδη, το  «Green Park » με τον Γιώργο Αθηναίο, η Μαυρομματαίων, λεωφόρος Αλεξάνδρας, η Ευελπίδων, ο  «Πανελλήνιος», όλα μαζί συνέθεταν στα μάτια σου μια εικόνα ονειρική που λες ότι μόνο μια φορά επιτρέπεται να υπάρξει.

« Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω

λουίζα και βασιλικό

Μαζί μ΄ αυτά να σε φιλήσω

και τι να πρωτοθυμηθώ »

«Τα Ρω του Έρωτα »

( Οδυσσέας Ελύτης )

Μια βόλτα στο χθες, μια βόλτα με τις θύμησες σφιχτά στο χέρι σαν να είναι μπουκέτο από γιασεμιά και τριαντάφυλλα.

Η Πόρου με τις όμορφες τριανταφυλλιές, το Άσυλο Ανιάτων με τα δέντρα με τα πυκνά φυλλώματα και τα πουλιά που κούρνιαζαν σ΄ αυτά. Πουλιά και οι ψυχές των ανθρώπων.

« Μίλα.

   Πες « αστέρι » που σβήνει.

  Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μία λέξη.

  Πες « πέτρα » ,

  που είναι άσπαστη λέξη.

  Έτσι, ίσα, ίσα

  να βάλω έναν τίτλο

  σ΄ αυτή τη βόλτα τη παραθαλάσσια.»

«Το λίγο του κόσμου»

( Κική Δημουλά )

- Παιδιά, να παίξω μαζί σας;

- Ναι, αμέ έλα!

Λίγα τα αυτοκίνητα που περνούσαν τότε, παίζαμε μπάλα με τις ώρες. Για να ξεδιψάσουμε πίναμε νερό από το λάστιχο ή στο παντοπωλείο του κύριου Αλεξανδράκη ή στο ψιλικατζίδικο του κύριου Θεόφιλου, Λέσβου και Πόρου γωνία.

Με τη βάρκα της μνήμης θα πάω στον « Πλάτανο », στη μικρή πλατεία, τις μυρωδιές να οσφρανθώ και πάλι από τον « Σβίγκο», τις ψάθινες καρέκλες με το χαλίκι κάτω,στο βάθος. Το καφενείο δίπλα με τους μεζέδες, μικρά τετράγωνα ψωμάκια με τυρί και λουκάνικο. Απέναντι το μανάβικο με τον Σάκη με τη βροντώδη φωνή, ο φούρνος, το φαρμακείο της Νάντιας, η ψησταριά οι Μερακλήδες.

Η λαϊκή στη Νάξου, το πολύβουο μελίσσι των ανθρώπων, πανδαισία από χρώματα και μυρωδιές. Η Νάξου με το εκκλησάκι του Αι-Νικόλα, απέναντι το υποδηματοποιείο « ΚΥΚΝΟΣ» με τον καλοσυνάτο μάστορα.

 

 Το εκκλησάκι του Αι-Νικόλα

Η Καλλιφρονά- η οικογένεια των Καλλιφρονάδων των πολιτικών- ποτάμι μεγάλο η Νάξου, ποτάμι και η Καλλιφρονά.

Ένα αγόρι την ανεβαίνει κρατώντας το χέρι του πατέρα του για να πάει και να σταθεί στη γωνία Αγίας Ζώνης και Καλλιφρονά, δίπλα στο περίπτερο, περιμένοντας το σχολικό να περάσει. Ο πεζόδρομος έγινε αργότερα.

« Τα σώματά μας θα χαθούν, θα σβήσουν..

  Από μας θα μείνει μέχρι της συντέλειας των αιώνων,

  αυτό το « σ΄ αγαπώ »

  που σου ψιθύρισα στις ώρες μας

  τις πιο κρυφές...»

« Ελεονώρα ΙΙ »

( Νίκος Εγγονόπουλος )

Σ΄ αγαπώ Κυψέλη μου. Πάντα ήσουν οικογένεια και γειτονιά, έφερνες κοντά τους ανθρώπους, τους έσμιγες. Είσαι τόπος συνάντησης και δημιουργίας ακόμα και τώρα στις πιο δύσκολες ώρες σου. Να ξέρεις όμως ότι το φως θα έρθει ξανά, το φως πάντα νικάει το σκοτάδι.

« Η Κυψέλη στο μέτρο που είναι γειτονιά ή παλεύει να είναι γειτονιά παίζει ένα διπλό ρόλο:

- Ζει κανείς σ΄ αυτή σαν να είναι το κέντρο του κόσμου.

- Από την άλλη, ξεκινάει, βγαίνει, από αυτή για να φτάσει στον κόσμο. Κι αν διαλέξει ή αναγκαστεί να φύγει μακριά από αυτή ή αν παραμείνει με την αίσθηση ότι εκείνη έχει αλλάξει και δεν είναι πια αυτό,τότε τη κουβαλάει μέσα του σαν μνήμη ή σαν τραύμα, σαν ένα χαμένο κέντρο που εξακολουθεί με κάποιον τρόπο να τον μαγνητίζει.»

( Χρήστος Βακαλόπουλος )

Λέω να πάω να πιω ένα καφεδάκι,έναν διπλό ελληνικό. Θα πάω στη Φωκίωνος Νέγρη, θα πάω στη « Φαίδρα».

Η « Φαίδρα » και η « Βιολέτα » με τα θαλασσινά, απέναντι, πιο ψηλά, κοντά στο 26ο, το σχολείο μου.

Όμορφα ονόματα και τα δύο μέσα στο καλάθι με τις θύμησες. Το καλάθι με τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα. Ο άνθρωπος πάντοτε ψάχνει να φωλιάσει. Σαν τη ταβέρνα « Φωλιά » του κυρ-Δήμου. Κάποτε..

Όμορφα ονόματα και τα δύο μέσα στο καλάθι με τις θύμησες. Το καλάθι με τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα. Ο άνθρωπος πάντοτε ψάχνει να φωλιάσει. Σαν τη « Φωλιά » του κυρ-Δήμου. Κάποτε...

Ο ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΣΤΗ ΚΥΨΕΛΗ, ΣΠΕΤΣΩΝ 101

Ξεχωριστή θέση στο μυαλό και τη καρδιά μου κατείχαν πάντοτε οι στιγμές εκείνες που πήγαινα για στίβο και για μπάσκετ στον Πανελλήνιο. Δεν πρόκειται να ξεχάσω το ματς με τον Ιωνικό Νικαίας- ο Γιαννάκης ήταν από τους πρωταγωνιστές εκείνου του παιχνιδιού, δεν είχε πάει ακόμα στον Άρη όπου και δημιούργησε το αχτύπητο δίδυμο με τον ανεπανάληπτο Νίκο Γκάλη . Έφηβος εγώ, στα ντουζένια μου τότε φώναζα με όλη τη δύναμη της φωνής μου από την εξέδρα : « ΠουΓουΣάρα ολέ ( Τα αρχικά Πανελλήνιος Γυμναστικός Σύλλογος ),Πα-νε-λλή-νιος, Πα-νε-λλή-νιος » !! Αν δεν με απατά η μνήμη μου τελικά πρέπει να είχαμε χάσει σ΄ εκείνο το παιχνίδι παρά τη σθεναρή αντίσταση που είχαμε προβάλλει. Μάλλαχ, Τσαπραλής, Κοκορόγιαννης, ο Καστρινάκης μετά τον Ολυμπιακό είχε έρθει σε μας στο σώσμα του, Σταμάτης είναι μερικοί από τους τελευταίους που θυμάμαι εγώ όταν ήμουν παιδί, στα επόμενα χρόνια η άλλοτε σπουδαία ομάδα ακολούθησε δυστυχώς φθίνουσα πορεία.

Φωκίωνος Νέγρη

Πλατεία Καραμανλάκη

Σαν να μη πέρασε λοιπόν ούτε μια μέρα, μια φορά κι ένα καιρό, θα πρέπει να ήταν περίπου η ώρα περασμένες δύο τα ξημερώματα..... σαββατόβραδο, οδός Κνωσού γωνία με Πάτμου, μια ανάσα από τη πλατεία Καραμανλάκη, σημείο αναφοράς αυτής της τόσο ξεχωριστής και ιδιαίτερης γειτονιάς,  χρονιά προετοιμασίας για Πανελλήνιες εξετάσεις που έμελλε να  ¨ σημαδευτούν από το περίφημο θέμα της Έκθεσης περί  ¨  αρωγής και ευδοκίμησης ¨ .

Με τον Κώστα και τον Μάριο έχουμε ήδη αρχίσει να μαζεύουμε δίσκους ( όχι σερβιρίσματος,μη μπερδεύεστε ), μείκτες, κονσόλες και να αποσυνδέουμε τα φωτορυθμικά. Αν μπορούσαμε θα συνεχίζαμε μέχρι το πρωί και βάλε αλλά τα πάρτυ στα διαμερίσματα ενέχουν τον κίνδυνο, όσο καλά και αν τα πηγαίνεις με τους λοιπούς ενοίκους, όλο και καμιά στραβή να προκύψει. Το προσωπάκι της Χαριλένας, συμμαθήτριά μας και οικοδέσποινα, λάμπει από χαρά κάτι ανάμεσα σε Γούντυ Τρυποκάρυδο και Τουίτυ. Το πάρτυ έσκισεεεεε !!! Άπαντες δηλώνουν σούπερ ευχαριστημένοι, τέτοιο πρόγραμμα ούτε στη Barbarella ή στη Prison (cult discotheques της τότε εποχής ) δεν είχαν ακούσει. Εγώ πάλι με τους κολλητούς που προανέφερα με μπλαζέ κουλ -τρομάρα μας- ύφος να απολαμβάνουμε την εφήμερη δόξα και λόξα του πετυχημένου dj. Δεκαοχτάχρονα παιδιά πιάναμε τον άνεμο και τον κάναμε άτι. Δεν μας ένοιαζε τίποτα γιατί δεν ξέραμε. Βάζαμε φωτιά στο νερό και η νύχτα γινόταν μέρα. Φεράρι κατακόκκινη τα όνειρά μας και η μουσική το παντοτινό κορίτσι μας.

Ο Κώστας πέρασε Νομική και ασκεί τη δικηγορία εξ όσων γνωρίζω, με τη Χαριλένα και τον Μάριο χαθήκαμε-όπως και με τόσους άλλους- στο τρένο της ζωής το βαγόνι σου δεν χωράει πολλούς και απλά μένεις με την απορία αν θα μπορούσε να χωράει περισσότερους ή λιγότερους ανάλογα με το που σε πάνε τα βήματά σου.

                               ///////////////////////////////////////////////////////////////

ΦΩΚΙΩΝΟΣ ΝΕΓΡΗ

H «έξοχος λεωφόρος Φωκίωνος Νέγρη» και οι συναθροίσεις των κατοίκων της Κυψέλης

Βίντεο – αφιέρωμα της ΕΡΤ ( πρώην ΝΕΡΙΤ ) στη πλατεία Φωκίωνος Νέγρη - 31Ιολ2014 – Φωκίωνος Νέγρη - Σειρά ντοκιμαντέρ του Νίκου Τριανταφυλλίδη

https://www.facebook.com/stekiaistoriespolitismou/

https://www.ertflix.gr/vods?genre=ellinika-docs

ΘΕΣΗ :

Στα όρια του (καλλιτεχνικά) παρακμιακού, σχεδόν ταύτιση της Φωκίωνος με τη ¨ νύχτα ¨, πνευματικότητα και πολιτισμός να τον ψάχνεις με το φανάρι . Πλασάρισμα ως αμιγώς εμπορικό προϊόν, πολυφτιασιδωμένο, κοινώς ¨ λατέρνα ¨ με σημείο αναφοράς το άγαλμα του σκύλου, το ¨Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη¨  Άλκη Γιαννακά και τα γιαουρτώματα. Σε πρωταγωνιστικό ρόλο ο εσωτερικός διάκοσμος της Quinta ενώ η Δημοτική Αγορά και η περίφημη αρχιτεκτονική της Κυψέλης να λάμπει δια της εκκωφαντικής απουσίας της .

Γερασμένες ελπίδες μέσα σε ξεχαρβαλωμένο τοπίο με ξεθυμασμένο άρωμα, ένα ¨πατσουλί ¨ αντί για γιασεμιά, βουκαμβίλιες και τριαντάφυλλα.

 Ο Σεφέρης αναπόφευκτα μάς έρχεται στο μυαλό : 

Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί

ετούτη η χάρη.

Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές

που σιγά σιγά βουλιάζει.

Και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε

από τα μαλάματα το πρόσωπό της

Κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια , γιατί

η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.

( Δε θέλω τίποτ΄ άλλο - Γιώργος Σεφέρης )

ΑΝΤΙΘΕΣΗ :

Μια χαρά ήταν το αφιέρωμα, ισόποσα κατανεμημένο, με σεβασμό απέναντι στο παρελθόν και ορθή απεικόνιση της νυν πραγματικότητας. Δεν ήταν αφιέρωμα στα ¨ Άπαντα¨ του Παπαδιαμάντη ή στον αρχιτεκτονικό νεοκλασικισμό αλλά σε ένα μέρος με έντονο, μεθυστικό, κοσμοπολίτικο άρωμα. Δεν χρειαζόταν τότε να πάμε κάπου αλλού γιατί απλούστατα οι άλλοι έρχονταν από τα άλλα μέρη στη Φωκίωνος Νέγρη που ήταν το επίκεντρο.

ΣΥΝΘΕΣΗ :

  Διαλέγετε και παίρνετε. Φρονώ πως η αλήθεια τις περισσότερες φορές βρίσκεται κάπου κοντά στη μέση. Αυτό που θα διαφοροποιεί πάντοτε τα πράγματα από γενιά σε γενιά θα είναι τα συμφραζόμενα, δηλαδή το κοινωνικό πλαίσιο, η γλυκιά ή πικρή γεύση της εκάστοτε εποχής, τα σημεία αναφοράς, οι επικρατούσες τάσεις, τα ειωθότα. Στα πολύ στενά, ασφυκτικά πλαίσια του σύγχρονου τηλεοπτικού χρόνου , το άρωμα, οι ιδέες, τα συναισθήματα, ο πολιτισμός και η ανθρωπιά πρέπει να συμπιεστούν, να μπουν σε κουτάκια κι αν δεν χωράνε τότε θα μπουν στη κλίνη του Προκρούστη και ο νοών νοείτω. Πρέπει να είναι ¨ πιασάρικο ¨ , εμπορικό το τηλεοπτικό προϊόν για να αποφέρει κέρδος.

 Θα θέλαμε πολύ να δούμε αναφορές στον Βεάκη, στον Γκάτσο, στη μοναδική αρχιτεκτονική της Κυψέλης πλην όμως το αφιέρωμα ήταν για τη πλατεία της Φωκίωνος Νέγρη,μια Φωκίωνος Νέγρη όπως την είχαν στο μυαλό τους οι ιθύνοντες της ΝΕΡΙΤ. Μακάρι οι νεότερες γενιές να πάρουν τουλάχιστον ένα ερέθισμα και να ψάξουν σε περισσότερες πηγές για να διαβάσουν, να μάθουν και να επιμορφωθούν σχετικά με την ιστορία και τον πολιτιστικό πλούτο αυτού του ευλογημένου κομματιού γης.

Τέλος, αναφορικά στα σχόλια που άλλα είναι υπέρ και άλλα κατά, οι Λατίνοι θα μας υπενθυμίζουν πάντα ότι : ¨ De gustibus et coloribus non est disputandum ¨ , δηλαδή σε απλά ελληνικά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.

                                  ////////////////////////////////////////////////////////

Οδός Μυτιλήνης

Μικρό παιδάκι, αρχές Δημοτικού, περίμενα με ανυπομονησία να έρθει το Σάββατο για να πάω στη γιαγιά-οδός Μυτιλήνης, ανάμεσα Αγίας Ζώνης και Νάξου, να μου φτιάξει τα μοναδικά μπιφτεκάκια της και το βράδυ στις 10 θα βλέπαμε ελληνική ταινία από την τότε ΥΕΝΕΔ.

Τώρα ελπίζω να είναι καλά σε κάποια γωνιά του ουρανού και να διαβάζει το αγαπημένο της ΦΑΝΤΑΖΙΟ.

Την εποχή εκείνη οι πορτοκαλάδες, οι λεμονάδες ήταν σε μικρά διαφανή πλαστικά μπουκαλάκια με τα οποία παίζαμε μπάλα μετά , μας άρεσαν οι καραμέλες ΜΕΖ, από περιοδικά διαβάζαμε Μπλεκ, Ζαγκόρ , Όμπραξ, Ο Μικρός Ήρως, Κλασσικά Εικονογραφημένα.

Τα κορίτσια διάβαζαν Μανίνα, Κατερίνα και Πάττυ, της μόδας ήταν οι κούκλες Sara K , στη τηλεόραση βλέπαμε τη Γειτονιά, το Λούνα-Παρκ, τους Πανθέους, τον Μεθοριακό Σταθμό, ο Χριστός Ξανασταυρώνεται, Εν Τούτω Νίκα, Άγνωστος Πόλεμος, Ο Συμβολαιογράφος, Η Αναδυομένη, το Θέατρο της Δευτέρας, οι αυθεντικοί Άγγελοι του Τσάρλυ και Χαβάη 5-0 ενώ για σινεμά  Φιλίπ στην οδό Θάσου, Αχιλλέας δίπλα στη ντισκοτέκ ABC, Άντζελα, Ράδιο Σίτυ στη Πατησίων και Άττικα στη πλατεία Αμερικής από τη κάτω πλευρά.

Ώρα να πηγαίνω, η βόλτα μου κάπου εδώ τελειώνει. Αναλογίζομαι ότι η ζωή δεν είναι μόνο θύμησες. Η ζωή προχωράει μπροστά, μόνο μπροστά. 

                                    

Θα σμίξουμε ξανά ανηφόρα μου....