Ο Στρατηλάτης

 

Ο ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗΣ

I

Κίνησες Στρατηλάτη αγέρωχα

με ακατάλυτη ψυχή

δεν κλαις εσύ, δεν ολοφύρει

οι Ρωμαίοι εσένα καρτερούν.

Roma Victor,

mortem occumbere pro patria.

Oι Ρωμαίοι για σένα αγρυπνούν

του Αιακίδη εσύ σπορά

και της Τρωάδας αίμα Αλεξανδρινό.

Εσύ των τειχών ο γκρεμιστής

των Μολοσσών τ' αδιάλυτα

εσύ θα ξεδιαλύνεις.

II

Στον Γλαυκία θα προστρέξεις

από τη μήνιν των εχθρών σου να γλυτώσεις

μύρια τόσα κι άλλα τόσα τα βλέμματα τα εχθρικά.

Όμηρος εσύ ο στρατηλάτης

στον Πτολεμαίο με βήματα γοργά

Ελλάδα η Αίγυπτος σού φανερώθη.

Για της Ηπείρου τον αετό είναι νωρίς ακόμη

η Φαιναρέτη στην Αντιγόνη μίλησε

τον Νεοπτόλεμο στον Άδη οδήγησε

δικά σου τα εδάφη, το στέμμα φόρεσε

τους λειτουργούς και λατρευτάδες

κοντά σου κάλεσε.

III

Τον Δημήτριο, τον Λυσίμαχο

να μην τους φοβηθείς.

Το βλέμμα της Ηπείρου ταξιδεύει

τη Μακεδονία προσπερνά

τον Τάραντα γυρεύει

με ιππείς, τοξότες και πεζούς

με πλοία, μ' ελέφαντες

με σφενδονίτες.

Στρατηλάτη, κρασί να πιεις μα λίγο να γιορτάσεις

αρίφνητοι οι Ρωμαίοι

στον Άδη ο στρατός σου

χαρά πώς να χορτάσεις;

IV

Quisque faber suae fortunae

τα λόγια του τυφλού τυφλά δεν είναι.

Στρατηλάτη, τον άκουσες τον Άππιο τον Κλαύδιο;

Το Άσκλο τη νίκη θα σου δώσει

η νίκη σου αφέγγαρο φεγγάρι

η νίκη σου φωτιά κακή

η νίκη σου μια στέρφα γη.

«Αν έτι μίαν μάχην Ρωμαίους νικήσωμεν,

απολούμεθα παντελώς».

V

Ακράγαντας και Συρακούσες

το λιόγερμα ορθώνεται μπροστά σου

τι κι αν η Ηράκλεια, η Σικελία έγινε δικιά σου;

Στο Μπενεβέντο η ασπίδα ράγισε

τα χώματα εκείνα δεν ήτανε για σένα

κι όλο αρχίζει και δεν τελειώνει.

Μακεδονία, Σπάρτη, Άργος

Στρατηλάτη, το κερί σου άρχισε και λιώνει.

Ο Ζώπυρος κι ο Αλκιονεύς

αντίο θα σου πούνε

σε πόλεις μακριά και σε χωριά

σε θάλασσες και δειλινά

εσένα στρατηλάτη
τον Πύρρο θα υμνούνε.

Τρύφωνας Παπαλεωνίδας