Ω εποχή...εποχή...

Ω εποχή.. εποχή...

Εσύ που πρόσωπο δεν έχεις αλλά κοιτάς τα πρόσωπα των άλλων. 

Εσύ που στην όψη της ρίζας του αιώνα...τον γεννήτορα του φωτός... σωρό από πέτρες βλέπεις. 

Ω εποχή... εποχή... 

Μικρά κι ασήμαντα για σένα τα δάκτυλα που τον ουρανό αγγίζουν. Δεν είναι πληθυσμός ν΄ αλλάξει το νόημα της λέξης εποχή μου. Το νόημα έρχεται από τα βάθη της Ιωνίας. Από που έρχεσαι εσύ εποχή μου; Δεν είναι ρούχο να το αλλάξεις της εύρεσης η πίστη. Μα τι να βρεις εποχή μου; Η φύση...η μάνα σου η φύση το κενό σου θα γεμίσει εποχή μου. Διαμάντι μόνο με διαμάντι θα κοπεί. 

Έλα...μη φοβάσαι εποχή μου...δεν θα σε μαλώσω...δως μου το χέρι σου μια βόλτα για να πάμε. Θα σου μάθω την αλφαβήτα...τη προπαίδεια...την ανατολή και δύση. Θα σου μάθω τον Ιούλιο...τον μήνα των μηνών...τον ομορφότερο απ΄ όλους μήνα που το χάος και το ψέμα νίκησε. 

Και τότε εποχή μου...εποχή αληθινή θα γίνεις. Όμορφο πράγμα θα γίνεις...την ατέρμονη ομορφιά των πραγμάτων θα γευθείς. Αυτή που ήταν πάντα εκεί κι εσύ τη πολεμούσες. 

Θα έρθει το "επί " και " όχι" πια δεν θα ΄σαι...


//////////////////////////////////////////////////////////////////////
Τρύφωνας Παπαλεωνίδας
//////////////////////////////////////////////////////////////////////

Η κυρία Ντίκινσον

Η κυρία Ντίκινσον με το ιβουάρ φόρεμα
περπάτησε στο πράσινο χαλί του Jardin du Luxembourg.
Η μικρή υπαίθρια ορχήστρα
στο κιόσκι το λευκό εξύφαινε με χάδι ερωτικό.
Βαθύχρωμες ανασαιμιές
πήρε πνοή το βλέμμα
στις τράτες της Χαλκιδικής πλανήθηκε.
Ίδια θαρρείς η μουσική
στο επαρχείο του Πύργου και στη Φωκίωνος Νέγρη.
Η κυρία Ντίκινσον με το ιβουάρ φόρεμα
τα δάχτυλα λευκά σαν κρίνα
τα χείλη κόκκινα σαν αίμα
και το φεγγάρι στα μαλλιά.


//////////////////////////////////////////////////
Τρύφωνας Παπαλεωνίδας
//////////////////////////////////////////////////

Μια Κυριακή

Κυριακή…του Θεού η μέρα…
Γυναίκας όνομα….
Επτά μέρες που ξεκινούν τελειώνοντας…
Όμορφο περιτύλιγμα θα βάλω…
Δίπλα στ’ άλλα τα έμψυχα..τα άψυχα θα τις βάλω….
Ν’ αφουγκραστώ τη μελωδία που σβήνει…
Να νιώσω τους στίχους που σιμώνουν…
Ζεστό ψωμί..μέλι…καφές..ζάχαρη και γάλα…
Είναι όμορφα τα μάτια της όταν με κοιτάζει…όταν με φροντίζει…
Εμένα…μόνο εμένα…
Η Κυριακή είναι αγάπη και η αγάπη Κυριακή..
Δίχως σήμαντρο εκκλησιά…
Χορταριασμένος δρόμος όταν φεύγει η αγάπη…
Θα γίνω όμορφος ν’ αγγίξω τα δάχτυλά της..
Όμορφος που είμαι όταν μ’ αγγίζει..
Σαν Κυριακή..
Ήχος λαμπρόηχος..
Φεγγοβολά η καρδιά…
Στα κρινόσπαρτα…
Στα σιδερόφραχτα…
Πλάθεται η πλάση…
Με ήλιο
Κρασί
Ένα φιλί
Θαύμα που ναι η ζήση
Σαν όνομα γυναίκας…

Σαν Κυριακή…


/////////////////////////////////////////////////////////////////////
Τρύφωνας Παπαλεωνίδας
//////////////////////////////////////////////////////////////////////

Το σακουλάκι

////////////////////////////////////////////////////////////////
Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας
////////////////////////////////////////////////////////////////


Να μπορούσα, λέει, να κάνω την υπέρβαση. Να σπάσω το κέλυφος. Μόνο τα δικά μου δημοσιεύματα έχουν σημασία, μόνο τα δικά μου....
Γιατί να ασχοληθώ με το τι ανεβάζουν οι άλλοι, τι γράφουν οι άλλοι; Γράφτους στα παλαιότερα...είπαμε...μόνο τα δικά μου...
Μα...η επικοινωνία...μπλα μπλα μπλα...η ενσυναίσθηση...μπλα μπλα μπλα...η προσέγγιση....μπλα μπλα μπλα....ωχ αδερφέ μας ζάλισες...είπαμε....σημασία έχει τι ανεβάζω εγώ....σιγά να μη γράφω και σχολιάζω σε δημοσιεύματα των άλλων....το πολύ-πολύ...κάνω ένα like και τελειώνει η ιστορία...
Όμως...για στάσου ένα λεπτό....ξέρω ότι είμαι εδώ ή παραμένω απλώς παρκαρισμένος; Εν τη αγνοία μου; Εν τη αδιαφορία μου; Ε...είπαμε...σιγά τ΄ αυγά....μόνο τα δικά μου, οκ;
Και αν...λέμε ρε παιδί μου τώρα...αν ακουγόταν η φωνή μου με γράμματα σε αλλουνού ιστορία; Λες να τη διάβαζε τη φωνή μου; Λες ν΄ άκουγε....τα γράμματα μου; Και αν...λέμε τώρα...αυτό τον έκανε να βάλει τα δικά του γράμματα σ΄ ένα σακουλάκι και να τ΄ αφήσει κάτω από τη δική μου ιστορία; Έλα μωρέ χαζομάρες τώρα....σιγά μη μαζεύω σακουλάκια με τη φωνή και τα γράμματα των άλλων. Και που είμαι εδώ....και πολύ τους πέφτει.
Φαντάσου λέει να μαζεύονταν πολλά σακουλάκια...να μη μέναμε μόνο παρκαρισμένοι....να μη κάναμε μόνο που και που ένα like...στις καρδιές μας...στις πολυκατοικίες μας...στις δουλειές μας...στη ζωή μας. Ίσως τότε να μη χρειαζόταν καμία γέφυρα....και η άλλη η καραντίνα, όχι αυτή που ζούμε τώρα, η άλλη που την έχουμε ως ασπίδα...που βάζουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας μέσα σ΄ αυτή...να μη την είχαμε ανάγκη.
Έλα μωρέ...μας σκότισες; Έχουμε και δουλειές να κάνουμε. Είπαμε....μόνο τα δικά μου...τι δεν καταλαβαίνεις;

Ενσυναίσθηση

/////////////////////////////////////////////////////////////////////
Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας
//////////////////////////////////////////////////////////////////////


Κοιτώντας και ξανακοιτώντας τη selfie πολιτικού ενταγμένου στον χώρο του Σύριζα με τον ετοιμοθάνατο Γλέζο καταλαβαίνεις πόσο λάθος είναι η έκφραση " έπιασε πάτο." Η άβυσσος δεν έχει πάτο. Το σκοτάδι της ψυχής δεν έχει αρχή, μέση και τέλος.

Δεν θέλω να σταθώ σε πολιτικές ιδεολογίες. Εξάλλου, οι όροι πλέον " δεξιός, αριστερός, κεντρώος " δεν λένε πολλά πράγματα στον σημερινό δεκαπεντάχρονο του διαδικτύου που βομβαρδίζεται από ταινίες της Marvel και web applications.

Γράφοντας αυτές τις λέξεις θέλω να σταθώ σε έναν πόλεμο μεγαλύτερο από αυτόν της πανδημίας. Μεγαλύτερο από τη κλιματική αλλαγή ή το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς.

Θέλω να σταθώ στον πόλεμο των λέξεων, των νοημάτων, των ιδεών. Η λέξη είναι η αρματωσιά μας. Το νόημα είναι η πανοπλία μας. Οι ιδέες είναι ο στρατός μας. Και ο στρατός μας είναι πανίσχυρος όταν είναι γέννημα, δημιούργημα και απότοκο της αλήθειας. Γιατί έχει συμβεί, είναι αποδεδειγμένο. Είναι πραγματικότητα.

Εμείς οι φιλελεύθεροι οφείλουμε να κερδίσουμε τη μητέρα των μαχών, τον πόλεμο των λέξεων. Σύμμαχος μας η πραγματικότητα. Τα προβλήματα θέλουν αληθινές λύσεις. Τα αληθινά διλήμματα απαιτούν ξεκάθαρες αποφάσεις.

Η μεγάλη τροφός της αριστεράς, η υποκειμενική ερμηνεία κατά το δοκούν, η υποκρισία, η πολιτική ορθότητα πρέπει να συντριβούν.

Όταν ο αληθινά άξιος επικρατήσει....
Όταν η αριστεία πρωταγωνιστήσει...
Όταν τα σύμβολά μας δεν κατακερματίζονται...
Όταν ανοίγει η αγορά μέσω των επενδύσεων και οι άνθρωποι βρίσκουν δουλειά και είναι ελεύθεροι να δημιουργήσουν, να σπουδάσουν, να αποκτήσουν, να απολαύσουν...

Τότε οι λέξεις " φιλελεύθερος" και " αριστερός " θα αποκτήσουν το αληθινό τους νόημα στα μάτια του σημερινού δεκαπεντάχρονου της Marvel.

Τότε ο Μπαλαούρας και ο κάθε Μπαλαούρας της αριστεράς θα έχει ηττηθεί.
Γιατί εγώ έχω κάτι που αυτός ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν θα έχει.
Έχω τη λέξη.
Έχω το νόημα.
Έχω τη ταύτιση με την ψυχική κατάσταση ενός άλλου ατόμου και τη κατανόηση της συμπεριφοράς και των κινήτρων του.
Προχωράμε.

Ο κυρ-Ανέστης

 

 

Δεν πάει κάτω η μπουκιά

η σύνταξη μια τόση δα σταλιά

σειρήνες που τον πήγαν μακριά

και λόγια που πίστεψε πολλά.

Για ένα πράσινο κήπο κάποτε ξεκίνησε

μυριόπαθος ο βίος σαν μούχρωμα κακό αρχίνησε.

Στη βάλτα τσάπισε αμούστακο παιδί

και στα καπνά στη Ξάνθη

στου χρόνου το γιαπί.

Τα χέρια ροζιασμένα και φθηνός παράς

ετούτη η πατρίδα δεν ήτανε για μας.

Στο Γκελζενκίρχεν ένα κρύο πρωϊνό κατάκρυο

με τον ήλιο πίσω μίλια τον ελληνικό...

Καπνός από το φουγάρο μονάχα μαύρος βγαίνει

καπνός του τρένου

της ξενιτιάς καημός

η φάμπρικα δεν μπόρεσε ποτέ να περιμένει.

Σαν στα πίσω γύρισε

στην όψη αλλαγμένος

χέρια και πόδια πλήγιασε

εδώ πάλι εργάτης

για πάντα ριζωμένος.

Κατεβασιές σαν έβαλε ο άγριος χειμώνας

ο κυρ-Ανέστης πάλι του κάκου θα προσμένει

ν΄ ανθίσουνε οι μυγδαλιές

κι ολόφυτος ροδώνας.

Τα χρόνια τώρα πέρασαν

η αστροφεγγιά είναι λίγο λυπημένη

για το αμούστακο παιδί που έγινε άντρας θεριστής

για τη χαρά που μάτωσε του χρόνου ο χαλαστής.

Σαν λιόγερμα γαρυφαλλένιο

σαν ένα μάγουλο

από δάκρυα μουσκεμένο...

Τώρα ο κυρ-Ανέστης

κάθεται σκυφτός

στο δείλι της ζωής

λίγη χαρά να στάξει

να του δίνανε μια στάλα φως...

Δεν πάει κάτω η φτωχική μπουκιά

η σύνταξη μια τόση δα σταλιά...

Για ένα πράσινο κήπο κάποτε ξεκίνησε

τον γητευτή τον χρόνο αντάμωσε

μα τη γητειά στερήθηκε.

Τα χέρια ροζιασμένα και φθηνός παράς

ετούτη η πατρίδα δεν ήτανε για μας...

///////////////////////////////////////////////////

Τρύφωνας Παπαλεωνίδας

//////////////////////////////////////////////////

Δυο κοτσύφια

 

Μια ιστορία θα σας πω

για δυο κοτσύφια φοβισμένα

το χώμα γη που περπατούν

ανάσα που αναπνέουν

μια οικογένεια αυτά

ένας χτύπος

μια καρδιά.

Για πολιτείες του πέρα κάμπου

μακρινές

για ήλιους αστραφτερούς

ξεκίνησαν

καλύτερο το ένα το κοτσύφι

στου δρόμου τα μισά ξεχώρισε

το άλλο πίσω άφησε.

Σε κατάφυτους ροδώνες έφτασε

σ΄ απάνεμα λιμάνια

το δεύτερο αγκομαχά

σε πέτρα

κακοτράχαλη.

Άξια πολλά δεν έκανε

άξια πολλά δε κάνει

το πρώτο

δεύτερο είναι πια

δυο χτύποι τώρα

δυο καρδιές

σε πολιτείες

μακρινές

χωρίζουν οι ανασαιμιές

αναμνήσεις σκούρες

μουντές

θολές.

Απ΄ τους ροδώνες

πέταξε ψηλά

κοτσύφι πια δεν είναι.

Σαν έβγαλε αετού φτερά

η γη μικρή του φάνηκε

τον ουρανό λαχτάρησε

τα σύννεφα

τον ήλιο.

Πετρίτης

Αιγαιόγλαρος

τ' άλλο κοτσύφι άφησε

στη λήθη βούτηξε

στη λησμονιά

εμπόδιο του ήταν

τώρα πια

να φύγει θέλει μακριά

όλο και πιο ψηλά

να φτάσει.

///////////////////////////////////////////////////

Τρύφωνας Παπαλεωνίδας

///////////////////////////////////////////////////

Τα βήματά μου

«κι αν σε μαλώσουν μην ντραπείς

ξενάκι είμαι να τους πεις»

..............................................................

Στη Πατησίων τα πρωϊνά

στη Τσιμισκή τα δειλινά

τα βήματά μου από παλιά

Μέρες με ψυχή

μέρες ζωντανές

μέρες σακατεμένες

ένας καφές γλυκόπικρος

Κλαδιά

φυλλώματα

καρποί

ρίζες απ΄ την αρχή ξανά

Αθήνα

Πύργος

Σαλονίκη

σπίτι δικό σου η καρδιά

σ΄ένα Λάτιο ψηλά

στης Ελβετίας τη γωνιά

τα βήματά μου στον Βορρά

Καλή αντάμωση λοιπόν

μιαν άλλη Ελλάδα καρτερώ

Πετρίτης

Αιγαιόγλαρος

να  ΄ρθει

μέσα σε φόντο κυανό

ουρανό γαλάζιο ελληνικό

της ελπίδας τη χαρά

να πει

Τα βήματά μου είμαι εγώ

σαν ένα παιδί μικρό

το αύριο όλο κοιτώ

το αύριο κι αν φοβηθώ

της καρδιάς το φυλαχτό

τα βήματά μου

όχι πια εδώ

Όλα τα βήματά μου

ατέλειωτα θα μείνουν

στην άμμο τα κρινάκια

σε στέρφα γη γεννάνε

τα βήματά μου

άλλο δεν έχουν

που να πάνε

κι όλο τραβάνε

κι όλο τραβάνε...

//////////////////////////////////////////////

Τρύφωνας Παπαλεωνίδας

////////////////////////////////////////////