Λυσιμελής

 

Λυσιμελής

Ετούτα εδώ τα γράμματα

σα πικραμύγδαλα να μοιάζουν

Για τη χαμένη άνοιξη μιλούν

και γι΄ άλλες πολλές που θα ΄ρθουν

Για τα χρόνια που περνούν

κλαδί αγριελιάς στου ρολογιού το τζάκι

Πρωτοκύβερνε Πελασγικέ

ιμερόφωνε

αλλοτινέ

τη γνώση
τη λευτεριά
την αγάπη

πώς ν΄ αφουγκραστείς;

Με τ΄ ακροδάχτυλα

του νου και της καρδιάς

προσμένεις

και γροικάς

για κόσμο
αφανέρωτο

μελίρρυτο

ατελεύτητο

πρωτόφαντο

σχιστολιθικό

Ο κόσμος κύρης σου

εχάθη

και γίνηκε άλλος κόσμος

Βασιλιάς ο Ρήγας σου

ο λαβωμένος

και Ρήγισσα η ορφάνια

Ταλαίφρων
πολυτλήμων ο καιρός

η χώρα η Ελλάδα σου γκαστρώθηκε

η Αρετούσα η μονάκριβη 
σε ξένα χώματα λυτρώθηκε

Ακούσατε ακούσατε,

σ΄ Ανατολή και Δύση:

μη τη πατρίδα μου είδατε στολισμένη και λαμπρή;

Καθάρια σ΄ άγια ζήση;

Σε πέλαγα
στο λιόγερμα

εκεί να τη γυρέψεις

Πώς ν΄ αγναντέψεις της εποχής τη θάλασσα

μέσα στο ασκημάδι;

Μηδέ καθάρια 
μηδέ και σ΄ άγια ζήση

μα στις φωνές μικρών παιδιών

στις φωνές των ποιητών

στο δάκρυ

όταν ανθίσει

Τρύφωνας Παπαλεωνίδας