Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2019

Νιώσε...



 
Diego Rodríguez de Silva y Velázquez
Las Meninas, 1656/57, Prado, Η Βασιλική Οικογένεια ή Οι Δεσποινίδες των Τιμών.



//////////////////////////////////////////////////////////////
Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας
/////////////////////////////////////////////////////////////


 Όταν η πραγματικότητα ανατρέπεται και νοηματοδοτείται με διαφορετική πυξίδα..

Όταν ανυψωνόμαστε από το επίπεδο των χαμηλών ενστίκτων στο επίπεδο του πνεύματος...

Όταν το καράβι της ύπαρξης μας δεν προσκρούει στα βράχια της ευτέλειας και της χαμέρπειας γιατί υπάρχει ένας «φάρος» ανθρωπισμού, εξευγενισμού, καλλιέργειας και αισθητικής...

Όταν μέσω της Τέχνης μάς προσφέρεται το «κρασί» της γνώσης και το εισιτήριο σε ένα κόσμο γεμάτο φως...

Τότε υπάρχει ελπίδα...

Όσο οι ανθρωπιστικές σπουδές βρίσκονται σε ύφεση οι άνθρωποι θα παραμένουν μορφωμένα κι εξειδικευμένα όντα πλην όμως τεχνολογικά ντουβάρια κι απολίτιστα ζώα.

Δώσε marketing και management, web application, πληροφορική και business administration αλλά πιες κι ένα ποτήρι κρασί με τον Σολωμό, τον Καβάφη, τον Καζαντζάκη, τον Ελύτη, τον Παρθένη,τον Γκίκα, τον Εγγονόπουλο, αφουγκράσου και στοχάσου, γέμισε τη φαρέτρα σου με λογοτεχνία, ποίηση, εικαστικά, νιώσε ξανά τη μυρωδιά από αληθινό χαρτί και μελάνι και στάξε λίγο Αιγαίο στη ψυχή σου.

Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2019

Όχι φίλε μου...


 Î‘ποτέλεσμα εικόνας για don't ask what your country can do for you photos




/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////



Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει πλην όμως η κακιά σκουριά της αριστεράς δεν φεύγει εύκολα.

Είναι φορές που σκέφτομαι ότι ο Θεός μας τιμώρησε πολύ σκληρά για τα κρίματα της μεταπολίτευσης...σαν να περάσαμε για 4,5 χρόνια κάποιου είδους καθαρτήριο.

Από την άλλη, αφήνοντας τον Dante Alighieri και τη Comedia Divina, είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι και ο δικός μας Θεός είναι ο Θεός της αγάπης και του φωτός. Στη δε μεταπολίτευση συντελέστηκαν εγκλήματα αλλά αυτό δεν αλλάζει τη γενική εικόνα. Κι όσο επικεντρώνεσαι στο δέντρο μοιραία χάνεις το δάσος. Η μεταπολίτευση υπήρξε η πιο ειρηνική, η πιο παραγωγική περίοδος στην ιστορία του ελληνικού κράτους από τη σύστασή του.

Αναφορικά στα κρίματα που ανέφερα πριν αναμφίβολα ο μέγας λαοπλάνος Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ χρεώνονται τη μεγαλύτερη ευθύνη. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Εξάλλου τα ξαναζήσαμε στον απόλυτο βαθμό στα χρόνια των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Για κάποιους η ελπίδα σίγουρα ήρθε με :

- το ρουσφέτι
- το βόλεμα των ημετέρων
- τον κρατισμό
- τον αρρωστημένο συνδικαλισμό
- τη τερατώδη διόγκωση του δημοσίου χρέους
- τον εκφυλισμό της ελληνικής γλώσσας
- την έκπτωση των ηθικών αξιών

Και....και...και...

Αναμφίβολα επίσης και η Νέα Δημοκρατία έχει ευθύνες. Γιατί δεν πολέμησε με το σθένος που έπρεπε κι έτσι εγκαθιδρύθηκε η ηγεμονία της αριστεράς ενώ «γαλάζια παιδιά» βολεύτηκαν κι αυτά μια χαρά.

Το χειρότερο απ' όλα όμως μέσα σ' αυτή τη λαίλαπα της αριστεράς- της μεγαλύτερης πλάνης στην ιστορία της ανθρωπότητας - είναι η διαμόρφωση χαρακτήρων και συνειδήσεων. Αυτός ο ελεεινός και τρισάθλιος «δικαιωματισμός». Νόμος είναι αυτό που δικαιούμαι...και δικαιούμαι εκείνο....το άλλο...όλα.

Πέσαμε όλοι - και φυσικά δεν εξαιρώ τον εαυτό μου- με τα μούτρα στη κατανάλωση. Οι γονείς ό,τι στερήθηκαν εκείνοι και οι δικοί τους γονείς, το προσέφεραν απλόχερα και δυστυχώς άκριτα και χωρίς έλεγχο στα παιδιά τους.

 Με δανεικά ζούσαμε τόσα χρόνια, με διακοποδάνεια και εορτοδάνεια, δέκα κάρτες ο καθένας, από δύο έως τέσσερα αυτοκίνητα η κάθε οικογένεια χωρίς να αναφέρω τα στεγαστικά. Και μια ωραία πρωία η φούσκα έσκασε και μας πήρε όλους και μας σήκωσε.

Όχι φίλε μου...

Αν δικαιούσαι κάτι είναι να παλέψεις και να αγωνιστείς με εντιμότητα και αξιοπρέπεια.

Αν δικαιούσαι κάτι είναι να πιστέψεις σε κρυστάλλινες αξίες που σου μεταλαμπάδευσαν οι πρόγονοί σου και οφείλεις να τις περάσεις στις επόμενες γενιές.

Αν δικαιούσαι κάτι είναι να προτείνεις. Ναι φίλε μου καλά άκουσες. Αντί να κάθεσαι και να περιμένεις να σε σώσουν άλλοι, πρότεινε λύσεις.

Σώσε πρώτα εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου. Από τις χίμαιρες, τις ουτοπίες, τη κουλτούρα της ήσσονος προσπάθειας. Τη καταφυγή στον λαικισμό. Το βόλεμα στον κρατισμό.

Και μετά σώσε τη χώρα σου.

Με τη καθημερινή στάση ζωής σου.

Με τον χαρακτήρα σου.

Με τη ψήφο σου.

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2019

Λύπη


 Î‘ποτέλεσμα εικόνας για crying statue photos


Χαιρετώ σε λύπη που με χαρά ανθίζεις
πέπλο το νυχτερινό μιας γερασμένης μέρας
ίσκιος ο παρένθετος σ΄απομεινάρι φωτεινό
Ε, καραβοκύρη στάσου
κινήσαμε για πέρατα
μια λέξη για να βρούμε
Τα διάβηκες τα πέρατα
με της χαράς τη λύπη
και λέξη η σιωπή σου


///////////////////////////////////////////////////
Τρύφωνας  Παπαλεωνίδας
///////////////////////////////////////////////////

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2019

Ο κύριος και η κυρία



 





////////////////////////////////////////////////////////////////

Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας

///////////////////////////////////////////////////////////////



Η υπάλληλος στο video club εξυπηρετεί έναν κύριο. Ο κύριος βλέποντας ότι η κοπέλα δεν βρίσκει αμέσως τον τίτλο της ταινίας που θέλει και πρέπει να ψάξει κι άλλο, παραχωρεί τη θέση του σε μια κυρία που απλώς ήθελε να επιστρέψει κάποιες ταινίες που είχε πάρει και να πληρώσει - διαδικασία πιο γρήγορη από τη δική του.

Η κυρία τελειώνει τη δουλειά της, κάνει μεταβολή και κατευθύνεται προς την έξοδο του καταστήματος.

Η φωνή του κυρίου απευθυνόμενος στη κυρία, σε ήρεμο κι ευγενικό τόνο, ηχεί ξαφνικά :

- Μήπως ξεχάσατε κάτι ;

- Όχι, τι εννοείτε;

- Ένα «ευχαριστώ» ίσως, που σας παραχώρησα τη θέση μου;

- Δε κατάλαβα;;;!!! Δεν πάτε καλά μού φαίνεται. .ορίστε μας !!!

                                             /////////////////////////////////////////////

Το ανωτέρω γεγονός που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα μας έχει κι ένα θετικό στοιχείο : Η εν λόγω κυρία δεν έβρισε ( για τα καλά ) τον κύριο και επιπλέον του απευθύνθηκε στον πληθυντικό (πικρό χιούμορ) !! Και κάπου εδώ τελειώνουν τα όποια θετικά σημεία.

Το θλιβερό για μένα δεν είναι ίσως η προαναφερθείσα συμπεριφορά αν τη θεωρήσουμε ως ένα απλό μεμονωμένο γεγονός.

Το θλιβερό είναι μήπως στη σημερινή κοινωνία που ζούμε, το «ευχαριστώ», η ευγένεια, οι καλοί τρόποι, είναι πλέον «υπερβολικοί» και χρειάζονται όλο και λιγότερο.

Ο κυβερνήτης

  / //////////////////////////////////////////////////////////// Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας ////////////////////////////////////////////...