Ο ΒΥΘΟΣ

Ο ΒΥΘΟΣ

Στον βυθό η άμμος βλέπει τη ζωή, ακούει τη ζωή

Η ζωή γίνεται νερό, φως

Ο ουρανός είναι βυθός

Χάντρες πολύτιμες στα μάτια σου μπροστά

Βυθός ο ουρανός, σύμπαν το ταξίδι

Τα πέρατα είναι λίγα να χωρέσουν

Το νόημα, τη λέξη

Το νόημα της ύπαρξης

Το όνομα

Τρύφωνας Παπαλεωνίδας

Το καταφύγιο που φθονούμε..

/////////////////////////////////////////////////////////////////
Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας
/////////////////////////////////////////////////////////////////

Οι μέρες φωτίζονται από τους στίχους, όπως οι νύχτες απ’ τους φάρους.

Τότε γιατί το χάσμα μεγαλώνει;

Γιατί;

Το χάσμα ανάμεσα στους ποιητές και στην ίδια τη κοινωνία..

Ο ποιητής ιδιωτεύει, γράφει πια για τα δικά του πάθη κι έτσι η ποίηση ματώνει, με άσφαιρα πυρά η μάχη της .

Γιατί η ποίηση είναι τα πάθη του κόσμου, είναι κελάηδισμα που δεν εξηγείται όπως έλεγε ο Βαλερύ, είναι εκείνη που χρεώνεται με τόκους υπερημερίας για τον πόνο των άλλων, όπως έλεγε ο Μαγιακόφσκι.

Ο εκφυλισμός της, η απουσία της από τα μετερίζια των αγώνων για ένα καλύτερο αύριο είναι χαίνουσα πληγή..

Η αμορφωσιά του κόσμου είναι χαίνουσα πληγή..

Παραφράζοντας τη Λένα Παπά, θα λέγαμε ότι η καλοπέραση, ο ιδιωτικός βίος, η εξιδανίκευση της ατομικότητας, η αλλοτρίωση μέσα από την στρεβλή χρήση της τεχνολογίας, η ύφεση των ανθρωπιστικών σπουδών είναι μαχαιριά στης ποίησης το κρουστό κορμί.

Έτσι, οι φονιάδες καιροί επιστρέφουν και ρόδινα μωρά δεν γεννιούνται σε μέλλον μ΄ αστέρια αλλά ισχνά, σκελετωμένα μωρά σε βάρκες που βουλιάζουν πνίγοντάς τα μαζί με τα αστέρια.

Στης ποίησης το κρουστό κορμί, της αδιαφορίας και της αμάθειας η μαχαιριά δεν αναβλύζει ευωδιές φιλιών και μουσική.

Ο γυμνός κι έρημος ετούτος κόσμος πιότερο γυμνός κι έρημος γίνεται.

Λυσιμελής

 

Λυσιμελής

Ετούτα εδώ τα γράμματα

σα πικραμύγδαλα να μοιάζουν

Για τη χαμένη άνοιξη μιλούν

και γι΄ άλλες πολλές που θα ΄ρθουν

Για τα χρόνια που περνούν

κλαδί αγριελιάς στου ρολογιού το τζάκι

Πρωτοκύβερνε Πελασγικέ

ιμερόφωνε

αλλοτινέ

τη γνώση
τη λευτεριά
την αγάπη

πώς ν΄ αφουγκραστείς;

Με τ΄ ακροδάχτυλα

του νου και της καρδιάς

προσμένεις

και γροικάς

για κόσμο
αφανέρωτο

μελίρρυτο

ατελεύτητο

πρωτόφαντο

σχιστολιθικό

Ο κόσμος κύρης σου

εχάθη

και γίνηκε άλλος κόσμος

Βασιλιάς ο Ρήγας σου

ο λαβωμένος

και Ρήγισσα η ορφάνια

Ταλαίφρων
πολυτλήμων ο καιρός

η χώρα η Ελλάδα σου γκαστρώθηκε

η Αρετούσα η μονάκριβη 
σε ξένα χώματα λυτρώθηκε

Ακούσατε ακούσατε,

σ΄ Ανατολή και Δύση:

μη τη πατρίδα μου είδατε στολισμένη και λαμπρή;

Καθάρια σ΄ άγια ζήση;

Σε πέλαγα
στο λιόγερμα

εκεί να τη γυρέψεις

Πώς ν΄ αγναντέψεις της εποχής τη θάλασσα

μέσα στο ασκημάδι;

Μηδέ καθάρια 
μηδέ και σ΄ άγια ζήση

μα στις φωνές μικρών παιδιών

στις φωνές των ποιητών

στο δάκρυ

όταν ανθίσει

Τρύφωνας Παπαλεωνίδας

Σήμερα που γιορτάζεις..

 Σήμερα που γιορτάζεις..

( Για τον Ηλία )

Σήμερα που γιορτάζεις, τι δώρο να σου κάνω ;

Λέω να πιω ένα καφέ μαζί σου

αν και τα λέμε κάθε μέρα, κάθε λεπτό.

Μού λείπει η φωνή σου

ένας καφές ελληνικός πολλά βαρύς και όχι

σαν τη μιλιά σου την αδούλωτη.

Βρισιά γινόσουνα, πνίγει το άδικο όταν ψυχαρπάχτης γίνεται.

Σήμερα γιορτή λαμπρή θα κάνω, γιορτάζει ο Ηλίας

τα δώρα εσύ τα έφερες, ανθρωπιά και καλοσύνη

μόνο ένα χαμόγελο να είχες παραπάνω

στις πέτρες τις μυλόπετρες, στους μύλους τους ανεμόμυλους.

Σήμερα που γιορτάζεις εκεί θα σε γυρέψω

στον Πειραιά,στον Καναδά, στη Κυψέλη,

στον Πύργο, στη Σαλονίκη

σε σταυροδρόμι όπου οι πέντε στράτες σμίγουν

και σε φωτιά κακή να ψάχνεις την αλήθεια.

Τον δρόμο δεν σου δείξανε, από παιδί τις θύρες βρήκες

τις θύρες τις δικές σου «η χρεία τες κουρταλή ».

Χάντρες κομπολογιού, στιγμές οι θύμησες

στον Πλάτανο το σχολικό για μια Λεόντειο περιμένει.

Πήρε και σουρούπωσε, στον Πύργο θα τα πούμε.

Στεναχωριέται ο Μυκόνιος, το δάκρυ υγρό της Αμφιάλης

«μη στενοχωριέσαι », άκου τη φωνή

ένα τσιγάρο στη σκοπιά του ψάχνει ο φαντάρος

«μη στενοχωριέσαι » η φωνή ξέρει τι λέει

η φωνή θα είναι πάντα εδώ για μένα.

Σήμερα που γιορτάζεις, τι δώρο να σου κάνω ;

Αλλάξανε οι καιροί κι άλλοι ανθρώποι ήρθαν.

Νερό της θάλασσας θα πιω, τη θάλασσα θα μνημονέψω

μια θάλασσα κι εσύ,

γαλήνη ο θυμός σου.

Σήμερα που γιορτάζεις

Χρόνια σου πολλά στον ουρανό που βρίσκεσαι,

Χρόνια πολλά πατέρα,

σου λέω εγώ ο γιος σου

Τρύφωνας Παπαλεωνίδας

Γιορτή

 

Γιορτή

( Για την Ειρήνη )

Δεν υπάρχουν νέα εδώ και καιρό

Πάλιωσαν γρήγορα και νέα δεν φανήκαν

Συντρίψαμε τις δυσκολίες, τα στίφη των Ρωμαίων

Άλλη μια νίκη ακόμα και τι θα απογίνουμε ;

Άλλη μια γιορτή γιορτάζουμε

Το όνομα ζητά τον άνθρωπό του..

Θα ψάξω στα βιβλία σου

Στα γράμματα τα λησμονημένα

Στις θάλασσες, στις άλλες χώρες

Πήγες, νίκησες και ήρθες

Έμαθες,γνώρισες

Τον κόσμο φώτισες

Ένα παιδί σε ψάχνει,

θα σε βρει στο Πεδίον του Άρεως,

θα σε βρει στη Κυψέλη,

στο Ναύπλιο, στον Πύργο,

στην οδό Σίνα την ανηφορική

Δεν έμαθες τα νέα,

τα παιδιά μεγάλωσαν, στο πάρκο πια δε παίζουν

τραβήξαν για πολιτείες μακρινές στα χώματα τα ξένα

Συντρίψανε τις δυσκολίες, τα στίφη των Ρωμαίων

Άλλη μια νίκη ακόμα και τι θα απογίνουν ;

Άλλη μια γιορτή γιορτάζουν

Και νέα δεν φανήκαν

Τρύφωνας Παπαλεωνίδας