Ο ΒΥΘΟΣ

Ο ΒΥΘΟΣ

Στον βυθό η άμμος βλέπει τη ζωή, ακούει τη ζωή

Η ζωή γίνεται νερό, φως

Ο ουρανός είναι βυθός

Χάντρες πολύτιμες στα μάτια σου μπροστά

Βυθός ο ουρανός, σύμπαν το ταξίδι

Τα πέρατα είναι λίγα να χωρέσουν

Το νόημα, τη λέξη

Το νόημα της ύπαρξης

Το όνομα

Τρύφωνας Παπαλεωνίδας

Σήμερα που γιορτάζεις..

 

Σήμερα που γιορτάζεις...

( Για τον πατέρα μου τον Ηλία )

Σήμερα που γιορτάζεις, τι δώρο να σου κάνω ;

Λέω να πιω ένα καφέ μαζί σου

αν και τα λέμε κάθε μέρα, κάθε λεπτό.

Μού λείπει η φωνή σου

ένας καφές ελληνικός πολλά βαρύς και όχι

σαν τη μιλιά σου την αδούλωτη.

Βρισιά γινόσουνα, πνίγει το άδικο όταν ψυχαρπάχτης γίνεται.

Σήμερα γιορτή λαμπρή θα κάνω, γιορτάζει ο Ηλίας

τα δώρα εσύ τα έφερες, ανθρωπιά και καλοσύνη

μόνο ένα χαμόγελο να είχες παραπάνω

στις πέτρες τις μυλόπετρες, στους μύλους τους ανεμόμυλους.

Σήμερα που γιορτάζεις εκεί θα σε γυρέψω

στον Πειραιά,στον Καναδά, στη Κυψέλη,

στον Πύργο, στη Σαλονίκη

σε σταυροδρόμι όπου οι πέντε στράτες σμίγουν

και σε φωτιά κακή να ψάχνεις την αλήθεια.

Τον δρόμο δεν σου δείξανε, από παιδί τις θύρες βρήκες

τις θύρες τις δικές σου «η χρεία τες κουρταλή ».

Χάντρες κομπολογιού, στιγμές οι θύμησες

στον Πλάτανο το σχολικό για μια Λεόντειο περιμένει.

Πήρε και σουρούπωσε, στον Πύργο θα τα πούμε.

Στεναχωριέται ο Μυκόνιος, το δάκρυ υγρό της Αμφιάλης

«μη στενοχωριέσαι », άκου τη φωνή

ένα τσιγάρο στη σκοπιά του ψάχνει ο φαντάρος

«μη στενοχωριέσαι » η φωνή ξέρει τι λέει

η φωνή θα είναι πάντα εδώ για μένα.

Σήμερα που γιορτάζεις, τι δώρο να σου κάνω ;

Αλλάξανε οι καιροί κι άλλοι ανθρώποι ήρθαν.

Νερό της θάλασσας θα πιω, τη θάλασσα θα μνημονέψω

μια θάλασσα κι εσύ,

γαλήνη ο θυμός σου.

Σήμερα που γιορτάζεις

Χρόνια σου πολλά στον ουρανό που βρίσκεσαι,

Χρόνια πολλά πατέρα,

σου λέω εγώ ο γιος σου

Τρύφωνας Παπαλεωνίδας

Γιορτή

 

Γιορτή

( Για τη μάνα μου την Ειρήνη )

Δεν υπάρχουν νέα εδώ και καιρό

Πάλιωσαν γρήγορα και νέα δεν φανήκαν

Συντρίψαμε τις δυσκολίες, τα στίφη των Ρωμαίων

Άλλη μια νίκη ακόμα και τι θα απογίνουμε ;

Άλλη μια γιορτή γιορτάζουμε

Το όνομα ζητά τον άνθρωπό του..

Θα ψάξω στα βιβλία σου

Στα γράμματα τα λησμονημένα

Στις θάλασσες, στις άλλες χώρες

Πήγες, νίκησες και ήρθες

Έμαθες,γνώρισες

Τον κόσμο φώτισες

Ένα παιδί σε ψάχνει,

θα σε βρει στο Πεδίον του Άρεως,

θα σε βρει στη Κυψέλη,

στο Ναύπλιο, στον Πύργο,

στην οδό Σίνα την ανηφορική

Δεν έμαθες τα νέα,

τα παιδιά μεγάλωσαν, στο πάρκο πια δε παίζουν

τραβήξαν για πολιτείες μακρινές στα χώματα τα ξένα

Συντρίψανε τις δυσκολίες, τα στίφη των Ρωμαίων

Άλλη μια νίκη ακόμα και τι θα απογίνουν ;

Άλλη μια γιορτή γιορτάζουν

Και νέα δεν φανήκαν

Τρύφωνας Παπαλεωνίδας

 

Για τον Γιαν Σομπιέσκι

 

 

Για τον Γιαν Σομπιέσκι

Για τον Πολωνό τον πρίγκιπα

τον Γιαν Σομπιέσκι έβαλα τις λέξεις

τη μία μετά την άλλη

σπορά του Κεραυνού και της Ανδρείας

το Κτήνος δεν φοβήθηκε

στο χείλος της αβύσσου

την Αποκάλυψη ακύρωσε

«Και πολέµησε τους µέχρι να µην αποµένει άλλο µαρτύριο να πάθουν κι άλλη θρησκεία να ασπαστούν παρά µόνο του Αλλάχ».

Ο Γιαν Σομπιέσκι ακύρωσε τα παραπάνω λόγια

με το σπαθί 
τ' ατσάλι 
το μουσκέτο

λόγο στον λόγο έβαλε

βασίλεψε ο ήλιος

στο σύννεφο του σκότους

Γύρεψε ο Καρά Μουσταφά

τον Σουλεϊμάν να εύρει

από τη Βιέννη μακριά

η Ευρώπη δεν ήτανε για κείνους

Ποτέ δεν έμαθε της ημισελήνου

ο κατακτητής

το αστραπόβροντο 
στα μάτια τα δικά του όχι

φωτιά κακή με φλόγα ανώτερη θα σβήσει

Για τον Πολωνό τον πρίγκηπα τη πένα μου θα πάρω

και για τη Βιέννη θα μιλήσω να ακούσουνε στα πέρατα

η Χριστιανοσύνη νίκησε

η Ευρώπη δεν ήτανε για κείνους

Του ρολογιού οι δείκτες

πίσω ξανά τη μπόρα αν φέρουν

πάλι ένας πρίγκιπας 
στο θάρρος 
στη ψυχή

με το σπαθί 
τ' ατσάλι
το μουσκέτο

τα λόγια θα τα σβήσει

σε νέα συνθήκη Κάρλοβιτς θα οδηγήσει

τον Σταυρό ξανά ψηλά θε να κρατήσει

Τρύφωνας Παπαλεωνίδας

Ο ΦΑΡΟΣ

Ο ΦΑΡΟΣ

Ο δικός μας μικρόκοσμος δεν είναι ο κόσμος όλος. Κι όμως επιμένουμε, είμαστε ακλόνητοι και αμετακίνητοι. Έτσι είναι πάει και τελείωσε. Αφού έτσι το βίωσα, εκείνο το χρώμα είχε, το δε νόημά του είναι αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ. Ο φακός της δικής μου αντίληψης εγκλωβίζει σε συγκεκριμένα καρέ και άλλα δεν υπάρχουν. Ανθίζει το δέντρο μέσα μας. Εμπειρία το βαφτίζουμε. Τέρας ανθίζει μέσα μας, αλλοιώνει τη κρίση μας, εκτρέπει τον χαρακτήρα μας, σκληραίνει το πρόσωπό μας. Εγωισμός τ΄ όνομά του.

Ο διάλογος θα ήταν μια κάποια λύση πλην όμως δεν διαλεγόμαστε. Επιβαλλόμαστε. Με τη λεκτική τη βία . Ο διάλογος εκπνέει. Ζήτω ο μονόλογος! Ο παράλληλος .

 Τα επιχειρήματά μου είναι διάτρητα, έχω όμως τη φωνή μου. Η φωνή μου είναι το καλύτερο επιχείρημά μου γιατί είναι δυνατή. Όχι που θα μου βγουν οι άλλοι οι άσχετοι. Έτσι το βίωσα, έτσι το γνωρίζω, έτσι λειτουργεί. Μία επιλογή θα αφήσω στους άλλους. Να συμφωνήσουν μαζί μου γιατί εγώ ξέρω να αποστομώνω, η δική μου γνώση είναι αποδεδειγμένη, είναι στέρεη, έχει ¨ μπετονάρει¨ . Μόνο εγώ!

Το να ¨ είσαι¨ ισοδυναμεί με το να ¨ βλέπεις¨ . Αυτό που βλέπουμε ισοδυναμεί με αυτό που είμαστε. Δεν μπορούμε ν΄ αλλάξουμε αυτό που βλέπουμε αν δεν δεν αλλάξουμε το πως είμαστε.

Ένα θωρηκτό βρισκόταν σε γυμνάσια στη θάλασσα. Νυχτερινή βάρδια στη γέφυρα.

Ορατότητα κακή, πυκνή ομίχλη κατά τόπους. Ξαφνικά, ο σκοπός στη γέφυρα αναφέρει: - Φως από τη δεξιά πλευρά.

- Σταθερό ή απομακρύνεται; φωνάζει ο κυβερνήτης.

- Σταθερό κύριε πλοίαρχε, απαντάει ο σκοπός. Αυτό σήμαινε ότι βρισκόμασταν σε επικίνδυνη πορεία σύγκρουσης με άλλο πλοίο.

- Σηματωρέ στείλτους σήμα, είμαστε σε πορεία σύγκρουσης, συνιστούμε αλλάξτε πορεία κατά 20 μοίρες.

Μας απάντησαν με το εξής σήμα: ¨ Συνιστούμε αλλάξτε εσείς πορεία 20 μοίρες¨ .

Ο κυβερνήτης σ΄ εμάς φωνάζει : ¨ Στείλε τους, είμαι πλοίαρχος, αλλάξτε πορεία 20 μοίρες τώρα!

Νέα απάντηση από τους άλλους: ¨ - Είμαι επικελευστής, καλύτερα ν΄ αλλάξετε εσείς πορεία.

Ο κυβερνήτης είναι πλέον εν εξάλλω; - Είμαι πλοίαρχος, κυβερνήτης θωρηκτού! Σε διατάσσω όπως αλλάξεις πορεία κατά 20 μοίρες ευθύς αμέσως!

Η απάντηση ήρθε αμέσως :

- Είμαι φάρος!

Ατέρμονες οι φορές που έχουμε προσκρούσει σ΄ έναν ¨ κυβερνήτη ¨ στη καθημερινότητά μας ή οι άλλοι έχουν προσκρούσει σ΄ εμάς όταν παριστάνουμε εμείς τον ¨κυβερνήτη¨ . Ο δικός μας μικρόκοσμος δεν είναι ο κόσμος όλος.

Τρύφωνας Παπαλεωνίδας