////////////////////////////////////////////////////////////////
Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας
////////////////////////////////////////////////////////////////
Να μπορούσα, λέει, να κάνω την υπέρβαση. Να σπάσω το κέλυφος. Μόνο τα δικά μου δημοσιεύματα έχουν σημασία, μόνο τα δικά μου....
Γιατί να ασχοληθώ με το τι ανεβάζουν οι άλλοι, τι γράφουν οι άλλοι; Γράφτους στα παλαιότερα...είπαμε...μόνο τα δικά μου...
Μα...η επικοινωνία...μπλα μπλα μπλα...η ενσυναίσθηση...μπλα μπλα μπλα...η προσέγγιση....μπλα μπλα μπλα....ωχ αδερφέ μας ζάλισες...είπαμε....σημασία έχει τι ανεβάζω εγώ....σιγά να μη γράφω και σχολιάζω σε δημοσιεύματα των άλλων....το πολύ-πολύ...κάνω ένα like και τελειώνει η ιστορία...
Όμως...για στάσου ένα λεπτό....ξέρω ότι είμαι εδώ ή παραμένω απλώς παρκαρισμένος; Εν τη αγνοία μου; Εν τη αδιαφορία μου; Ε...είπαμε...σιγά τ΄ αυγά....μόνο τα δικά μου, οκ;
Και αν...λέμε ρε παιδί μου τώρα...αν ακουγόταν η φωνή μου με γράμματα σε αλλουνού ιστορία; Λες να τη διάβαζε τη φωνή μου; Λες ν΄ άκουγε....τα γράμματα μου; Και αν...λέμε τώρα...αυτό τον έκανε να βάλει τα δικά του γράμματα σ΄ ένα σακουλάκι και να τ΄ αφήσει κάτω από τη δική μου ιστορία; Έλα μωρέ χαζομάρες τώρα....σιγά μη μαζεύω σακουλάκια με τη φωνή και τα γράμματα των άλλων. Και που είμαι εδώ....και πολύ τους πέφτει.
Φαντάσου λέει να μαζεύονταν πολλά σακουλάκια...να μη μέναμε μόνο παρκαρισμένοι....να μη κάναμε μόνο που και που ένα like...στις καρδιές μας...στις πολυκατοικίες μας...στις δουλειές μας...στη ζωή μας. Ίσως τότε να μη χρειαζόταν καμία γέφυρα....και η άλλη η καραντίνα, όχι αυτή που ζούμε τώρα, η άλλη που την έχουμε ως ασπίδα...που βάζουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας μέσα σ΄ αυτή...να μη την είχαμε ανάγκη.
Έλα μωρέ...μας σκότισες; Έχουμε και δουλειές να κάνουμε. Είπαμε....μόνο τα δικά μου...τι δεν καταλαβαίνεις;
