ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ

Ω εποχή.. εποχή... Εσύ που πρόσωπο δεν έχεις αλλά κοιτάς τα πρόσωπα των άλλων.  Εσύ που στην όψη της ρίζας του αιώνα...τον γεννήτορα του φωτός... σωρό από πέτρες βλέπεις.  Ω εποχή... εποχή...  Μικρά κι ασήμαντα για σένα τα δάκτυλα που τον ουρανό αγγίζουν. Δεν είναι πληθυσμός ν΄ αλλάξει το νόημα της λέξης εποχή μου. Το νόημα έρχεται από τα βάθη της Ιωνίας. Από που έρχεσαι εσύ εποχή μου; Δεν είναι ρούχο να το αλλάξεις της εύρεσης η πίστη. Μα τι να βρεις εποχή μου; Η φύση...η μάνα σου η φύση το κενό σου θα γεμίσει εποχή μου. Διαμάντι μόνο με διαμάντι θα κοπεί.  Έλα...μη φοβάσαι εποχή μου...δεν θα σε μαλώσω...δως μου το χέρι σου μια βόλτα για να πάμε. Θα σου μάθω την αλφαβήτα...τη προπαίδεια...την ανατολή και δύση. Θα σου μάθω τον Ιούλιο...τον μήνα των μηνών...τον ομορφότερο απ΄ όλους μήνα που το χάος και το ψέμα νίκησε.  Και τότε εποχή μου...εποχή αληθινή θα γίνεις. Όμορφο πράγμα θα γίνεις...την ατέρμονη ομορφιά των πραγμάτων θα γευθείς. Αυτή που ή...

Η κυρία Ντίκινσον με το ιβουάρ φόρεμα περπάτησε στο πράσινο χαλί του Jardin du Luxembourg. Η μικρή υπαίθρια ορχήστρα στο κιόσκι το λευκό εξύφαινε με χάδι ερωτικό. Βαθύχρωμες ανασαιμιές πήρε πνοή το βλέμμα στις τράτες της Χαλκιδικής πλανήθηκε. Ίδια θαρρείς η μουσική στο επαρχείο του Πύργου και στη Φωκίωνος Νέγρη. Η κυρία Ντίκινσον με το ιβουάρ φόρεμα τα δάχτυλα λευκά σαν κρίνα τα χείλη κόκκινα σαν αίμα και το φεγγάρι στα μαλλιά. ////////////////////////////////////////////////// Τρύφωνας Παπαλεωνίδας //////////////////////////////////////////////////

//////////////////////////////////////////////////////////////// Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας //////////////////////////////////////////////////////////////// Να μπορούσα, λέει, να κάνω την υπέρβαση. Να σπάσω το κέλυφος. Μόνο τα δικά μου δημοσιεύματα έχουν σημασία, μόνο τα δικά μου.... Γιατί να ασχοληθώ με το τι ανεβάζουν οι άλλοι, τι γράφουν οι άλλοι; Γράφτους στα παλαιότερα...είπαμε...μόνο τα δικά μου... Μα...η επικοινωνία...μπλα μπλα μπλα...η ενσυναίσθηση...μπλα μπλα μπλα...η προσέγγιση....μπλα μπλα μπλα....ωχ αδερφέ μας ζάλισες...είπαμε....σημασία έχει τι ανεβάζω εγώ....σιγά να μη γράφω και σχολιάζω σε δημοσιεύματα των άλλων....το πολύ-πολύ...κάνω ένα like και τελειώνει η ιστορία... Όμως...για στάσου ένα λεπτό....ξέρω ότι είμαι εδώ ή παραμένω απλώς παρκαρισμένος; Εν τη αγνοία μου; Εν τη αδιαφορία μου; Ε...είπαμε...σιγά τ΄ αυγά....μόνο τα δικά μου, οκ; Και αν...λέμε ρε παιδί μου τώρα...αν ακουγόταν η φωνή μου με γράμματα σε αλλουνού ιστορία; Λες να τη διάβαζε τη φων...

///////////////////////////////////////////////////////////////////// Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας ////////////////////////////////////////////////////////////////////// Κοιτώντας και ξανακοιτώντας τη selfie πολιτικού ενταγμένου στον χώρο του Σύριζα με τον ετοιμοθάνατο Γλέζο καταλαβαίνεις πόσο λάθος είναι η έκφραση " έπιασε πάτο." Η άβυσσος δεν έχει πάτο. Το σκοτάδι της ψυχής δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Δεν θέλω να σταθώ σε πολιτικές ιδεολογίες. Εξάλλου, οι όροι πλέον " δεξιός, αριστερός, κεντρώος " δεν λένε πολλά πράγματα στον σημερινό δεκαπεντάχρονο του διαδικτύου που βομβαρδίζεται από ταινίες της Marvel και web applications. Γράφοντας αυτές τις λέξεις θέλω να σταθώ σε έναν πόλεμο μεγαλύτερο από αυτόν της πανδημίας. Μεγαλύτερο από τη κλιματική αλλαγή ή το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς. Θέλω να σταθώ στον πόλεμο των λέξεων, των νοημάτων, των ιδεών. Η λέξη είναι η αρματωσιά μας. Το νόημα είναι η πανοπλία μας. Οι ιδέες είναι ο στρατός μας...

  Μια ιστορία θα σας πω για δυο κοτσύφια φοβισμένα το χώμα γη που περπατούν ανάσα που αναπνέουν μια οικογένεια αυτά ένας χτύπος μια καρδιά. Για πολιτείες του πέρα κάμπου μακρινές για ήλιους αστραφτερούς ξεκίνησαν καλύτερο το ένα το κοτσύφι στου δρόμου τα μισά ξεχώρισε το άλλο πίσω άφησε. Σε κατάφυτους ροδώνες έφτασε σ΄ απάνεμα λιμάνια το δεύτερο αγκομαχά σε πέτρα κακοτράχαλη. Άξια πολλά δεν έκανε άξια πολλά δε κάνει το πρώτο δεύτερο είναι πια δυο χτύποι τώρα δυο καρδιές σε πολιτείες μακρινές χωρίζουν οι ανασαιμιές αναμνήσεις σκούρες μουντές θολές. Απ΄ τους ροδώνες πέταξε ψηλά κοτσύφι πια δεν είναι. Σαν έβγαλε αετού φτερά η γη μικρή του φάνηκε τον ουρανό λαχτάρησε τα σύννεφα τον ήλιο. Πετρίτης Αιγαιόγλαρος τ' άλλο κοτσύφι άφησε στη λήθη βούτηξε στη λησμονιά εμπόδιο του ήταν τώρα πια να φύγει θέλει μακριά όλο και πιο ψηλά να φτάσει. //////////////////////////////////...

«κι αν σε μαλώσουν μην ντραπείς ξενάκι είμαι να τους πεις» .............................................................. Στη Πατησίων τα πρωϊνά στη Τσιμισκή τα δειλινά τα βήματά μου από παλιά Μέρες με ψυχή μέρες ζωντανές μέρες σακατεμένες ένας καφές γλυκόπικρος Κλαδιά φυλλώματα καρποί ρίζες απ΄ την αρχή ξανά Αθήνα Πύργος Σαλονίκη σπίτι δικό σου η καρδιά σ΄ένα Λάτιο ψηλά στης Ελβετίας τη γωνιά τα βήματά μου στον Βορρά Καλή αντάμωση λοιπόν μιαν άλλη Ελλάδα καρτερώ Πετρίτης Αιγαιόγλαρος να   ΄ρθει μέσα σε φόντο κυανό ουρανό γαλάζιο ελληνικό της ελπίδας τη χαρά να πει Τα βήματά μου είμαι εγώ σαν ένα παιδί μικρό το αύριο όλο κοιτώ το αύριο κι αν φοβηθώ της καρδιάς το φυλαχτό τα βήματά μου όχι πια εδώ Όλα τα βήματά μου ατέλειωτα θα μείνουν στην άμμο τα κρινάκια σε στέρφα γη γεννάνε τα βήματά μου άλλο δεν έχουν που να πάνε κι όλο τραβάνε κι όλο τραβάνε... /////////...