/////////////////////////////////////////////////////////////////
Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας
/////////////////////////////////////////////////////////////////
Μέσα από το τζάμι του λεωφορείου που σε πάει στο
αεροπλάνο....βλέπεις τις λέξεις, τις τελευταίες...σε λίγες ώρες θα βρεθείς σε
άλλη γη. Θ' ανταμώσεις μ' άλλες λέξεις. Οι λέξεις που φεύγουν...οι λέξεις που
έρχονται...
"Απομακρυνθείτε από τις πόρτες, κλείνουν αυτόματα
", "Έλεγχος αποσκευών",
"Επιβίβαση-Aποβίβαση"... οι λέξεις που τελειώνουν....οι λέξεις
οι ελληνικές....
Στη ταινία "Η αιωνιότητα και μια μέρα", στη
παραλία της Θεσσαλονίκης, ο ήρωας της ταινίας έλεγε σε ένα μικρό αγόρι να του
φέρει λέξεις και για κάθε λέξη που θα του έφερνε θα του έδινε εκατό δραχμές.
Σκηνοθέτης δεν είμαι και ήρωας ποτέ μου δεν υπήρξα. Τα δε εκατόδραχμα μάς έχουν τελειώσει εδώ και
πολύ καιρό. Όμως οι λέξεις είναι εδώ, είναι πάντα εδώ και πολλές φορές
καρφώνονται σαν πρόκες για να μη τις παίρνει ο άνεμος, όπως έλεγε ο
Αναγνωστάκης.
Κράτησα στο σακουλάκι της καρδιάς μου όσες περισσότερες
ελληνικές λέξεις μπόρεσα. Τα μάτια μου έψαχναν πεινασμένα να βρουν όσες
περισσότερες ελληνικές λέξεις μπορούσαν ν' αντικρύσουν. Σταυρουδάκι φυλαχτό να
τις κάνουν. Να παίρνεις θάρρος, να παίρνεις δύναμη.
"Eccoci qua", "Altrettanto, grazie",
"Bentornati"...οι λέξεις που έρχονται....
Όπου γης και πατρίς...
Τα βήματά μου...
Τα χρώματά μου...
Γαλάζιο και λευκό...παντού θα βάλω...όπου κι αν είμαι...
Οι λέξεις μου...
Η φωνή μέσα μου...
Μπροστά...μόνο μπροστά...
