Λένε ότι η αγάπη έχει πολλά πρόσωπα όσα τα αστέρια του
ουρανού πλην όμως μόνο έναν ήλιο, τον ήλιο της αλήθειας. Οι αληθινές αγάπες
είναι ατόφιες, κρυστάλλινες σαν το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού, σαν το χιόνι
που γίνεται νερό, σαν το οξυγόνο του δάσους.
Η αληθινή αγάπη έχει μέσα της τη μαγεία του παραμυθιού, όχι
με την άσχημη έννοια αλλά με τη γλύκα που μας έλεγε ιστορίες ο παππούς και η
γιαγιά, με τη γλύκα που τρως κάστανα δίπλα στο τζάκι.
« English man in New York » και Θεσσαλονίκη
πλανεύτρα της καρδιάς μου αινιγματοπλέχτρα.
Οι Βόρειοι σε μεγάλο βαθμό- εννοείται ότι δεν υπάρχουν κοινωνίες αγγελικά πλασμένες - είναι ωραίοι άνθρωποι. Άνθρωποι των επιστημών, των γραμμάτων, των τεχνών, άνθρωποι της εργατιάς, του μόχθου και της βιοπάλης, πραγματικά διαμάντια, μπεσαλήδες και κιμπάρηδες στη ψυχή και στα συναισθήματα .Το λιμάνι, η πανέμορφη παραλία με τη θαλασσινή αύρα και τον θαλασσινό αέρα που ενδυναμώνει την ανθρώπινη επικοινωνία, φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά και αντικαθιστά τις σκουριασμένες ιδέες και ανόητα στερεότυπα με άλλες ιδέες φρέσκιες και προοδευτικές. Όποια πέτρα και να σηκώσεις θα βρεις σε αυτή την ένδοξη γη έναν υπέρλαμπρο πολιτισμό αιώνων με μορφές, μνημεία, γεγονότα που καταγράφηκαν στις χρυσές σελίδες της ελληνικής ιστορίας και σημάδεψαν τη πορεία της οικουμένης.
Πριν από αρκετά χρόνια, μ΄ αγκάλιασες σαν μάνα στοργική . .
Μου έδειξες τον δρόμο, μού δείχνεις τον δρόμο . .
Θεσσαλονίκη, σ΄ευχαριστώ . .
Τρύφωνας
