..................................................................
Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας
....................................................................
Λέξεις-πατρίκιοι..
Λέξεις-πληβείοι..
Λέξεις-πρόσφυγες..
Παραφράζοντας μια ρήση του Φρέντυ Γερμανού θα έλεγα ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από ποιητές.
Κάποιοι από αυτούς είναι.
Η αλαζονεία, η έπαρση, η ανάγκη για προβολή και μόνο, το δήθεν και το ψεύτικο είναι σαν ένα φιλί.
Όλοι νιώθουμε και καταλαβαίνουμε πότε είναι βαθύ, μοναδικό και πότε εύκολα λησμονιέται.
Ο ποιητής περπατάει σε δύσβατους και ακανθώδεις δρόμους - η αληθινή ποίηση μόνο από εκεί περνάει, από τη πέτρα και το αγκάθι.
Σε αντίθεση με όλη αυτή τη καψουροποίηση που μας έχει κατακλύσει και που κακώς την ονοματίζω ποίηση. Φθήνια κι ευτέλεια. Στιχάκια που ούτε για φθηνό ημερολόγιο τοίχου δεν κάνουν.
Ο ποιητής δεν είναι αμέτοχος των προβλημάτων που μαστίζουν τη κοινωνία, δεν είναι βιολέτα τσιγκολελέτα, δεν είναι αραγμένος στον γυάλινο θόλο του. Ο ποιητής έχει λόγο καταγγελτικό, ο ποιητής ματώνει γιατί παλεύει στην αφύπνιση της συνείδησης.
Με τα ακροδάκτυλα της πένας του δίνει μορφή στο όραμα.
Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις να μην τις παίρνει ο άνεμος μάς λέει ο Μανόλης Αναγνωστάκης.
Ο ποιητής πρέπει να μαζεύει λέξεις και να τις κάνει τόξα στη φαρέτρα του.
Ο ποιητής πρέπει να είναι εργάτης, να δουλεύει συνέχεια τη φόρμα, τη τεχνική του.
Το συναίσθημα, το θυμικό είναι σαν ένα μικρό παιδί που αν δεν μάθει τη τέχνη τότε αγρίμι θα παραμείνει και πλοίο ακυβέρνητο.
Ο ποιητής φτιάχνει εικόνες.
Ο ποιητής είναι ταπεινός.
