ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ

///////////////////////////////////////////////////////////////// Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας ///////////////////////////////////////////////////////////////// Leonid Afremov, oil on canvas, palette knife KISS IN THE PARK Ο ήχος από τη βροχή που έπεφτε στο τζάμι τον ξύπνησε απότομα. Ένας ήχος μονότονος, ένας ήχος σαν επανάληψη κουρασμένης νότας σε ξεκούρδιστο πλήκτρο. Ξεκούρδιστα και τα πόδια του. Το μυαλό του έκανε κόπο για να συνέλθει από το βύθισμα του ύπνου. Με τα χίλια ζόρια τα κατάφερε. Σύρθηκε μέχρι τον νιπτήρα του μπάνιου να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του. Γρήγορα μετάνιωσε. Στράφηκε προς το παράθυρο, το άνοιξε κι έστρεψε το βλέμμα του προς τον ουρανό. Καλύτερα έτσι. Αστραπιαία η βροχή έλουσε το πρόσωπό του όπως η μάνα αγκαλιάζει το παιδί της.  Είναι φορές που η βροχή είναι στοργική. Πολύ. Άλλες φορές πάλι, μητριά γίνεται. Ο Δημήτρης ήπιε τον καφέ του βασανιστικά αργά. Μέτριος, όπως τα περισσότερα πράγματα και άνθρωποι στη ζωή του. Κάθε γουλ...

///////////////////////////////////////////////////////////// Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας ///////////////////////////////////////////////////////////// Ο δικός μας μικρόκοσμος δεν είναι ο κόσμος όλος... Κι όμως επιμένουμε, είμαστε ακλόνητοι και αμετακίνητοι. Έτσι είναι πάει και τελείωσε. Αφού έτσι το βίωσα, εκείνο το χρώμα είχε, το δε νόημά του είναι αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ. Ο φακός της δικής μου αντίληψης εγκλωβίζει σε συγκεκριμένα καρέ και άλλα δεν υπάρχουν. Ανθίζει το δέντρο μέσα μας. Εμπειρία το βαφτίζουμε. Τέρας ανθίζει μέσα μας, αλλοιώνει τη κρίση μας, εκτρέπει τον χαρακτήρα μας, σκληραίνει το πρόσωπό μας. Εγωισμός τ΄ όνομά του. Ο διάλογος θα ήταν μια κάποια λύση πλην όμως δεν διαλεγόμαστε. Επιβαλλόμαστε. Με τη λεκτική τη βία . Ο διάλογος εκπνέει. Ζήτω ο μονόλογος! Ο παράλληλος .   Τα επιχειρήματά μου είναι διάτρητα, έχω όμως τη φωνή μου. Η φωνή μου είναι το καλύτερο επιχείρημά μου γιατί είναι δυνατή. Όχι που θα μου βγουν οι άλλοι οι ά...

Για την αλήθεια ρε γαμώτο ! (Μαζί σου, αλλά για ποια αλήθεια μιλάς ;) //////////////////////////////////////////////////////////////// Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας /////////////////////////////////////////////////////////////// Τις προάλλες τηλεφωνήθηκα με τον φίλο μου τον Γιάννη και είπαμε να τα πούμε από κοντά κάπου στη παραλιακή. Δώσαμε ραντεβού κοντά στις ομπρέλες του Ζογγολόπουλου. Με την ευκαιρία θα ρίχναμε και μια-δυο βόλτες πάνω κάτω γιατί, κακά τα ψέματα, τα τελευταία χρόνια προσέχουμε όλο και λιγότερο τον εαυτό μας και « στρογγυλεύουμε » όλο και περισσότερο. Τελικά, αφού κάναμε μισή βόλτα με το ζόρι - πολύ λάδι και λίγη τηγανίτα, χαρακτηριστικό αρκετών Νεοελλήνων - πιάσαμε ένα παγκάκι με έναν φτωχό - όπως τα περισσότερα πράγματα σήμερα - ίσκιο να μας ψευτοκαλύπτει. - Κοίτα ρε τα κωλόπαιδα, πάλι λέρωσαν τα μνημεία, τι σκατολαός είμαστε!! - Γιάννη, άμα είναι να αρχίσεις πάλι τα « γαλλικά » - πόσο αντιπαθώ αυτή την έκφραση και όμως τη ...