ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ

  Τι είναι το Πάσχα για μένα… /////////////////////////////////////////////////////////////////////   Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας ///////////////////////////////////////////////////////////////////// Πάσχα... μακριά από τη πατρίδα. Κι αν όπως λένε όλα μια ιδέα είναι, δεν παύουν κάποια πράγματα που μόνο πράγματα δεν είναι να σου λείπουν. Πολύ… Η ελπίδα για τη «θέωση», για τη   διάβαση και το πέρασμα, η νίκη της ζωής έναντι του θανάτου….χρειάζεται μια ζωή και πάλι δεν φτάνει για να αντιληφθείς την πνευματικότητα των συμβολισμών, να κατανοήσεις το νόημα. Η ανάγκη για ταπεινότητα..να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας. Να αναθεωρήσουμε τη πορεία μας…να βρούμε το θάρρος να κοιτάξουμε κατάματα το  χειρότερο κομμάτι του εαυτού μας. Να ζητήσουμε συγγνώμη, να μετανοήσουμε. Πάσχα για μένα είναι η αγάπη της γυναίκας μου. Δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτιέμαι πως καταφέρνει και με αντέχει με τόσες ιδιοτροπίες που έχω. Θα βάλουμε αρνάκι στον φούρ...

Εισαγωγικό σημείωμα //////////////////////////////////////////////////////////////// Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας //////////////////////////////////////////////////////////////// Και τώρα πώς να μιλήσεις για τη Scala; Πώς να βρεις τις λέξεις για να πεις τις λέξεις; Να νιώσεις τις λέξεις. Μα πάνω από όλα να νιώσεις τη μουσική. Το δέος. Την ιστορία. Η Scala δεν είναι μόνο ένα αριστουργηματικό αρχιτεκτονικά οικοδόμημα. Δεν είναι μόνο ένας μοναδικός τόπος συνάθροισης. Δεν είναι μόνο μια αξέχαστη εμπειρία που την διηγείσαι ως ταξιδιωτική ανάμνηση. Η Scala είναι τρόπος ζωής. Φορέας - Φάρος Πολιτισμού. Απόδειξη για το καλό που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος και την ομορφιά που μπορεί να δημιουργήσει πηγαίνοντας ενάντια στη κακία της φύσης του. Η Scala είναι πνευματική αναζήτηση και ψυχική ανάταση. Η Scala είναι σκάλα που σε ανυψώνει από το επίπεδο του ενστίκτου στον ουρανό . Η Scala είναι η Κάλλας. Η δική μας Μαρία. Εκεί ...

///////////////////////////////////////////////////////////////// Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας ///////////////////////////////////////////////////////////////// Παγκόσμια ημέρα ποίησης κι αν με ρωτήσει κάποιος τι είναι ποίηση θα δυσκολευθώ πολύ να απαντήσω. Ίσως να προτιμήσω να σιωπήσω. Να στρέψω το βλέμμα μου στον ήλιο....να νιώσω τη βροχή πάνω μου. Να γίνει η σκέψη μου διαβατάρικο πουλί...σχεδία με γοργόφτερο πανί. Κάστανα στο τζάκι και γλυκόπιοτο κρασί. Ίσως πάλι να αναζητήσω τη ποίηση σε ματωμένες λέξεις όπως αγάπη...ελευθερία...αξιοπρέπεια...φιλία. Η ποίηση είναι γυναίκα...γι΄ αυτό είναι όμορφη...είναι μάνα...γεννάει την αλήθεια. Μας δείχνει τον δρόμο....δύσκολος δρόμος...τραχύς...δύσβατος. Ποίηση είναι όταν γίνεται ένα η άνοιξη με τις κερασιές...

Θα ήταν ποτέ δυνατόν να ερωτευθεί ο Θάνατος τη Ζωή; Κι αν ναι, πώς θα ήταν;

///////////////////////////////////////////////////////////////// Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας ///////////////////////////////////////////////////////////////// Leonid Afremov, oil on canvas, palette knife KISS IN THE PARK Ο ήχος από τη βροχή που έπεφτε στο τζάμι τον ξύπνησε απότομα. Ένας ήχος μονότονος, ένας ήχος σαν επανάληψη κουρασμένης νότας σε ξεκούρδιστο πλήκτρο. Ξεκούρδιστα και τα πόδια του. Το μυαλό του έκανε κόπο για να συνέλθει από το βύθισμα του ύπνου. Με τα χίλια ζόρια τα κατάφερε. Σύρθηκε μέχρι τον νιπτήρα του μπάνιου να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπό του. Γρήγορα μετάνιωσε. Στράφηκε προς το παράθυρο, το άνοιξε κι έστρεψε το βλέμμα του προς τον ουρανό. Καλύτερα έτσι. Αστραπιαία η βροχή έλουσε το πρόσωπό του όπως η μάνα αγκαλιάζει το παιδί της.  Είναι φορές που η βροχή είναι στοργική. Πολύ. Άλλες φορές πάλι, μητριά γίνεται. Ο Δημήτρης ήπιε τον καφέ του βασανιστικά αργά. Μέτριος, όπως τα περισσότερα πράγματα και άνθρωποι στη ζωή του. Κάθε γουλ...

///////////////////////////////////////////////////////////// Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας ///////////////////////////////////////////////////////////// Ο δικός μας μικρόκοσμος δεν είναι ο κόσμος όλος... Κι όμως επιμένουμε, είμαστε ακλόνητοι και αμετακίνητοι. Έτσι είναι πάει και τελείωσε. Αφού έτσι το βίωσα, εκείνο το χρώμα είχε, το δε νόημά του είναι αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ. Ο φακός της δικής μου αντίληψης εγκλωβίζει σε συγκεκριμένα καρέ και άλλα δεν υπάρχουν. Ανθίζει το δέντρο μέσα μας. Εμπειρία το βαφτίζουμε. Τέρας ανθίζει μέσα μας, αλλοιώνει τη κρίση μας, εκτρέπει τον χαρακτήρα μας, σκληραίνει το πρόσωπό μας. Εγωισμός τ΄ όνομά του. Ο διάλογος θα ήταν μια κάποια λύση πλην όμως δεν διαλεγόμαστε. Επιβαλλόμαστε. Με τη λεκτική τη βία . Ο διάλογος εκπνέει. Ζήτω ο μονόλογος! Ο παράλληλος .   Τα επιχειρήματά μου είναι διάτρητα, έχω όμως τη φωνή μου. Η φωνή μου είναι το καλύτερο επιχείρημά μου γιατί είναι δυνατή. Όχι που θα μου βγουν οι άλλοι οι ά...