Κλείνοντας τους λογαριασμούς μου με την Αριστερά
Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας
(Για τον Ηλία και την Ειρήνη)
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////
1981
"Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία - Κοινωνική
Απελευθέρωση"
" Αλλαγή, αλλαγή λαϊκή συμμετοχή, "
" Η Ελλάδα
ανήκει στους Έλληνες ”
" Για έναν ανεξάρτητο, πολιτικοποιημένο, ακηδεμόνευτο,
ακομμάτιστο συνδικαλισμό "
" ΕΟΚ και ΝΑΤΟ
το ίδιο συνδικάτο "
1981
Συνομιλία ενός ζευγαριού :
- Γυναίκα,
γιατί να πάμε σ΄ αυτόν ; Δεν είμαι σίγουρος, δεν τον εμπιστεύομαι, εμείς
είμαστε άνθρωποι του Κέντρου.
- Μη
φοβάσαι, ο Ανδρέας είναι η ελπίδα, εκεί θα πάμε, εκεί είναι η θέση μας.
1981
Ένα αγόρι, ένας έφηβος ξεχύνεται με τη πορτοκαλί σημαία (
Π.Α.Κ.) με τον πράσινο ήλιο στους δρόμους, καρπός του ζευγαριού μαζί με τη
μικρή του αδερφή στους δρόμους της αθηναϊκής πρωτεύουσας. Σε μία από τις πορείες
το μικρό κορίτσι χάνει ένα δόντι. Το γεγονός θα μνημονεύεται από την
οικογένεια για πολύ καιρό.
Το ΄81 και τα πανηγύρια πέρασαν. Και μετά ήρθε :
- το μεγάλο
φαγοπότι των ημετέρων,
- η
διαπίστωση ότι δεν γίνεται να βγούμε από ΕΟΚ και ΝΑΤΟ γιατί εκεί είναι η φυσική
μας θέση,
- η διάψευση
της ελπίδας που ποτέ δεν ήρθε εκτός αν θεωρούμε ότι ελπίδα είναι να βολεύομαι
και να περνάω εγώ καλά σε βάρος των άλλων όπως το προαναφερθέν ζευγάρι και
άλλων ανθρώπων που διανύουν τον βίο τους με αξιοπρέπεια, εντιμότητα, ήθος,
- το περίφημο
χαρτί της κλαδικής βάσει του οποίου πάρα πολλοί πρασινοφρουροί ( σημερινοί Συριζαίοι) χωρίς τα τυπικά
και ουσιαστικά προσόντα διορίζονταν αφειδώς,
- η σαπίλα
του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού που κατέλαβε όλα τα νευραλγικά πόστα, διέλυσε
τους συνεταιρισμούς και εξέθρεψε τη κτηνωδία του λαϊκισμού ενώ η χυδαιότητα
όπως και σήμερα επί Σύριζα πήρε τη θέση της αισθητικής και της ευπρέπειας με
παράδειγμα το φαινόμενο του Αυριανισμού,
- η κυριαρχία της νοοτροπίας της αρπαχτής και του εύκολου κέρδους με συνέπεια η διαφθορά και η φαυλότητα να φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη.
Το αγόρι, ο έφηβος εκείνων των χρόνων είδε πολλά, έζησε
πολλά. Κυρίως είδε τον καθημερινό κι αξιοπρεπή αγώνα των γονιών του την ίδια
στιγμή που πολλοί άλλοι αριστεροί θησαύριζαν κι έχτιζαν σπίτια και καριέρες στο
Δημόσιο, σε υπηρεσίες, σε Τράπεζες, σε, σε, σε...
Κατόπιν, ήρθε ο αξιότιμος καθηγητής κος Σημίτης.
Τόσο αξιότιμος που έβαλε τη χώρα με πλαστά στοιχεία στην
ευρωζώνη, βούλιαξε τη χώρα με τους ολυμπιακούς του 2004, τα εξοπλιστικά, γιγαντώνοντας το έλλειμμα και ανοίγοντας τον δρόμο για τον ολίγιστο Γιώργο Παπανδρέου που μετέτρεψε το τραπεζικό χρέος σε κρατικό
εισάγοντάς μας στον εφιάλτη των Μνημονίων.
Από το « Τσοβόλα δώστα όλα » περάσαμε στο « Λεφτά υπάρχουν » για να καταλήξουμε στο « Όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά ».
Δυστυχώς όμως αυτό δεν ήταν το χειρότερο.
Το χειρότερο ήταν η επώαση του αυγού του φιδιού. Και όπου φίδι βλέπε
:
- την αποκτήνωση του λαϊκισμού,
-την
έλλειψη αξιοκρατίας, το βόλεμα και τη καλοπέραση των ημετέρων,
- τη
φασιστική νοοτροπία σύμφωνα με την οποία όλοι είμαστε το ίδιο
- τη συρρίκνωση των δημοκρατικών θεσμών.
Όπου φίδι βλέπε Σύριζα.
Τα χρόνια πέρασαν. Ό έφηβος μεγάλωσε πια, μεσήλικας ων κι αισθάνεται πλέον την ανάγκη να ζητήσει μία μεγάλη συγγνώμη πρωτίστως από τον εαυτό του γιατί με τη λαθεμένη ψήφο του στήριξε και ανέχτηκε για μεγάλο
διάστημα τη χίμαιρα της αριστεράς.
Γιατί στο τέλος της
ημέρας, αυτό που μένει από τα δήθεν ανθρωποκεντρικά και λοιπά χαοτικά φληναφήματα της Αριστεράς δεν είναι τίποτε άλλο παρά η
βόλεψη της νομενκλατούρας σε βάρος του πλανεμένου λαού.
Κάποτε, το ηρωικό σύνταγμα Μακρυγιάννη της Χωροφυλακής στα
Δεκεμβριανά του ΄44 συνέβαλε καθοριστικά στην αρχή του τέλους του κόκκινου
εφιάλτη που θα μετέτρεπε την Ελλάδα σε Σοβιετία.
Σήμερα, όποια χρονική στιγμή λάβουν χώρα εκλογές ο
ελληνικός λαός θα βάλει οριστικά την Αριστερά « στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας
».
Γιατί ήλιος υπάρχει εκεί όπου υπάρχει δρόμος ...
