ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ

  Οι μέρες φωτίζονται από τους στίχους, όπως οι νύχτες απ’ τους φάρους. Τότε γιατί το χάσμα μεγαλώνει; Γιατί; Το χάσμα ανάμεσα στους ποιητές και στην ίδια τη κοινωνία.. Ο ποιητής ιδιωτεύει, γράφει πια για τα δικά του πάθη κι έτσι η ποίηση ματώνει, με άσφαιρα πυρά η μάχη της . Γιατί η ποίηση είναι τα πάθη του κόσμου, είναι κελάηδισμα που δεν εξηγείται όπως έλεγε ο Βαλερύ, είναι εκείνη που χρεώνεται με τόκους υπερημερίας για τον πόνο των άλλων, όπως έλεγε ο Μαγιακόφσκι. Ο εκφυλισμός της, η απουσία της από τα μετερίζια των αγώνων για ένα καλύτερο αύριο είναι χαίνουσα πληγή.. Η αμορφωσιά του κόσμου είναι χαίνουσα πληγή.. Παραφράζοντας τη Λένα Παπά, θα λέγαμε ότι η καλοπέραση, ο ιδιωτικός βίος, η εξιδανίκευση της ατομικότητας, η αλλοτρίωση μέσα από την στρεβλή χρήση της τεχνολογίας, η ύφεση των ανθρωπιστικών σπουδών είναι μαχαιριά στης ποίησης το κρουστό κορμί. Έτσι, οι φονιάδες καιροί επιστρέφουν και ρόδινα μωρά δεν γεννιούνται σε μέλλον μ΄ αστέρια αλλά ισχνά, σκελετωμένα μωρά σε βάρκε...

  Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας                                                                         ........................................ Να πάρουμε μια ανάσα...να καθίσουμε να σκεφθούμε βρε αδερφέ... Και γιατί σήμερα, ανήμερα 25ης Μαρτίου; Να σκεφθούμε τα του εαυτού μας πλην όμως να σκεφθούμε καλά, χωρίς βιασύνες κι ευκολίες. Και τώρα τα δύσκολα.. Μπορούμε να σκεφθούμε χωρίς ιδιοτέλεια; - χωρίς να επιζητούμε την αναγνώριση; - χωρίς την επιβεβαίωση από τους άλλους; - χωρίς το χειροκρότημα; Μάθαμε στο like βλέπεις και χωρίς αυτό χάνουμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Και να σκεφθείς ότι όλοι εκείνοι πριν από 200 περίπου χρόνια, άνθρωποι απλοί σαν κι εμάς, θυσιάστηκαν για μας. Άνθρωποι απλοί, άνθρωποι ανώτεροι. Χωρίς like, πολιτικές ορθότητες, πολυπλοκότητες, δικαιωματισμούς. Για τον λαό χωρίς λαϊκισμ...

  Ετούτα εδώ τα γράμματα σα πικραμύγδαλα να μοιάζουν Για τη χαμένη άνοιξη μιλούν και γι΄ άλλες πολλές που θα ΄ρθουν Για τα χρόνια που περνούν κλαδί αγριελιάς στου ρολογιού το τζάκι Πρωτοκύβερνε Πελασγικέ ιμερόφωνε αλλοτινέ τη γνώση τη λευτεριά την αγάπη πώς ν΄ αφουγκραστείς; Με τ΄ ακροδάχτυλα του νου και της καρδιάς προσμένεις και γροικάς για κόσμο αφανέρωτο μελίρρυτο ατελεύτητο πρωτόφαντο σχιστολιθικό Ο κόσμος κύρης σου εχάθη και γίνηκε άλλος κόσμος Βασιλιάς ο Ρήγας σου ο λαβωμένος και Ρήγισσα η ορφάνια Ταλαίφρων πολυτλήμων ο καιρός η χώρα η Ελλάδα σου γκαστρώθηκε η Αρετούσα η μονάκριβη  σε ξένα χώματα λυτρώθηκε Ακούσατε ακούσατε, σ΄ Ανατολή και Δύση: μη τη πατρίδα μου είδατε στολισμένη και λαμπρή; Καθάρια σ΄ άγια ζήση; Σε πέλαγα στο λιόγερμα εκεί να τη γυρέψεις Πώς ν΄ αγναντέψεις της εποχής τη θάλασσα μέσα στο ασκημάδι; Μηδέ καθάρια  μηδέ και σ΄ άγια ζήση μα στις φωνές μικρών παιδιών στις φωνές των ποιητών στο δάκρυ όταν ανθίσει ............................................