ΑΣΤΡΟΛΑΒΟΣ

  Εκεί ( Για τον Γιώργο ) ............................................. Εκεί που έζησες και μια  και δυο  και τρεις ζωές Εκεί που ρίζες έβγαλες  τις ρίζες του δέντρου ξεριζώνοντας Εκεί που χώμα έφαγες τη πέτρα έσπασες τη φτώχεια  τον δαίμονα  τη πείνα τέρμα τα γκάζια σπασμένα φρένα όλα τα νίκησες εκεί που ο φάρος δείχνει φως της ξενιτιάς ο ήλιος οδηγός Μικρό παιδί κοιμήθηκες με ροζιασμένα χέρια πατέρας ξύπνησες εκεί που σμίγουνε τα τρίστρατα της αρετής και της αλήθειας και της δικαιοσύνης Εκεί οι βιολέτες  πάντοτε θ΄ανθίζουν τα βράχια θα τσακίζουν οι όμορφες ψυχές ποτέ τους δεν πεθαίνουν μόνο για ένα τσίπουρο λίγο θα ξαποσταίνουν στα πέρατα θα ταξιδεύουν τη προκοπή και την ελιά  μ΄ένα τσιγάρο θ΄ανασταίνουν Τράβα λοιπόν εκεί στα πέρατα εμείς πια τι να θαρρούμε; Κι αν η βροχή μάς μούσκεψε εκεί στα δυνατά σου μπράτσα πάλι θα πάμε να κρυφτούμε λίγο κρασί θα πιούμε έγινες χελιδόνι πια καλό ταξίδι  θα σου πούμε.... /////////////////////////////////...

  ////////////////////////////////////////////////////////////// Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας ////////////////////////////////////////////////////////////// Ανέβαινες την ανηφόρα πηγαίνοντας σχολείο, θυμάσαι; Όμορφο που θα έπρεπε να είναι το σχολείο…φωλιά…μήτρα. Απάγκιο…κρησφύγετο…ορμητήριο. Διάδρομος απογείωσης θα έπρεπε να είναι. Κάποιες φορές είναι. Κάποιες άλλες, πολλές, δεν είναι. Σου πήρε χρόνια για να μάθεις ότι η άλλη ανηφόρα, εκείνη της ζωής τελειωμό δεν έχει. Όλα αυτά τα γράμματα. Γιατί λένε ότι είναι 24; Είναι πολύ περισσότερα ειδικά αυτά που δεν γράφονται. Αναρίθμητα. Σταγόνες βροχής…φυλλώματα δέντρων. Γυμνός χωρίς γράμματα ο άνθρωπος, δέντρο χωρίς φύλλα. Γράμματα χωρίς νοήματα, δέντρο χωρίς ρίζες. Η μεγάλη πορεία….το μεγάλο ταξίδι…εκεί φαίνεται αν τα δάκρυα γεννούν μόνο δάκρυα….αν ο κόπος γεννά τον άθλο…ή…ή αν δεν ήσουν αυτό που έδειχνε το είδωλό σου ότι θα γίνεις. Υπάρχουν κι άλλα γράμματα. Από το Γάμμα είναι η Γη. Από το Γ είναι η Γυναίκα. Αναβλύζει η ζωή από εκεί....

  ////////////////////////////////////////////////////////////////// Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας ////////////////////////////////////////////////////////////////// Ένα από τα ταξίδια που πραγματικά λες να μη τελειώσει ποτέ είναι κάθε φορά που επιβιβάζεσαι στο καράβι της 7ης Τέχνης, στον κινηματογράφο. Συνηθίζω να λέω ότι εάν θέλεις να κατανοήσεις καλύτερα τη φύση ενός πράγματος τότε οφείλεις να μελετήσεις τη φύση της εποχής στην οποία είναι ενταγμένο . Αναφορικά στον κινηματογράφο άλλων εποχών ξεχώριζαν κυρίως πολύ αξιόλογοι καρατερίστες με θεατρική παιδεία, οι δε στιχομυθίες ήταν εγκάρσιες τομές στο συνεχές και αγωνιώδες υπαρξιακό γίγνεσθαι . Σήμερα, σ΄ ένα τελείως διαφορετικό κοινωνικό ντεκόρ όπου οι άνθρωποι νιώθουν, σκέφτονται και ομιλούν διαφορετικά, μοιραία θα συναντήσουμε λιγότερες αντίστοιχες ερμηνείες . Σχετικά με τις ταινίες του σήμερα - εννοείται ότι υπάρχουν και θα υπάρχουν αξιόλογες ταινίες όσο υπάρχει κινηματογράφος - το κύριο χαρακτηριστικό είναι η παντοδυναμία τη...

  Σαν πήγε μία χορευτική λατρεία αγκυροβόλιο στο πέλαγο μισό στο ηλιοδρόμιο εσένα καρτερώ Σαν πήγε δύο φιλί αντίο για να σαλπάρουμε στη λησμονιά και η γιορτή μας απανεμιά Σαν πήγε τρεις τι κι αν φανείς γλυκοχαράματα ειν΄ τα κρινόσπαρτα γλυκοχαράματα τα αιματοστάλαχτα Σαν πήγε τέσσερις βαρύς ο πέλεκυς αναερείπωση του χρόνου λύτρωση θα γίνεις Στίλβη θα γίνεις Νύμφη Σαν πήγε πέντε οργή Φουέντε δεν φταίει ο βράχος μηδέ το κύμα σα να ναι λάθος σα να ναι κρίμα Σαν πήγε έξι θα πω τη λέξη κρατώ τη πένα χορεύει η σκέψη με μια αγγελία μιαν απουσία Σαν πήγε εφτά ήταν ζεστά κεριά από το χρόνο κρύα, κυρτά σε ποιον μιλάω; εγώ ρωτάω; Σαν πήγε οκτώ στον γυρισμό πότε ξεκίνησα; ακόμη εδώ; το Ponte Vecchio δεν θα διαβώ Σαν πήγε εννιά μια φασαρία μια σιγαλιά μια ηρεμία στη Φωκίωνος τα πρωινά στη Τσιμισκή τα δειλινά Σαν πήγε δέκα γυμνή γυναίκα κρασί θα πιω με τον Λόπε Δε Βέγα για της ζωής του θα μου πει το μέγα πάθος για τις comedias de capa y de espada για τη Χουάνα τη Φελιθιάνα Σαν πήγε έντεκα πάνω π...

  Είσαι νέα  τόσο νέα η νιότη σου ένα μικρό παιδί μάθε πως το "παιδί αν σωθεί υπάρχει ελπίδα". Νιώθεις μοναξιά μην τη φοβάσαι μες τους πολλούς η μοναξιά η αληθινή όταν δεν σε βλέπουν όταν δεν σ' ακούν. Να 'σαι νέος σημαίνει αιώνιο φως ο δρόμος ο σωστός η παλάμη που φωλιάζει μπροστά σου ένα σπουργίτι. Την αλήθεια επαλήθευσε τους αδύνατους ενίσχυσε τους διψασμένους είμαστε όλοι αδύναμοι είμαστε όλοι διψασμένοι για λίγο φως εμπρός λοιπόν προχώρα! Η ήττα η στεναχώρια κάποιες φορές η αμοιβή σου σ' έναν κόσμο που τρέφεται με τίποτα ένας κόσμος που βρώμικα κερδίζει ο βασιλιάς ο χάρτινος. Αν το κάνεις-μπορείς να το κάνεις θα είσαι πάντα νέα σοφή θα γίνεις απ' την ήττα σου και η θλίψη γιορτή θα γίνει πανέμορφα ντυμένη. Αυτές είναι οι ευχές μου μείνε πάντα νέα ...

  J. W. WATERHAUSE - MIRANDA Μια φορά κι ένα καιρό, σε μια πολιτεία μακρινή ζούσε ένα όμορφο κορίτσι, η Μαρίνα που ΄χε τον ήλιο στα μαλλιά, το φεγγαρόφωτο στα μάτια και τα χείλη κόκκινα σαν αίμα.  Περνούσε καλά, όσο καλά επιτρέπουν οι Θεοί στους ανθρώπους να ζουν. Αντιμετώπιζε τα προβλήματα και τις σκοτούρες μ΄ ένα χαμόγελο ομορφότερο κι από το ακριβότερο πετράδι. Την περίοδο που εκτυλίσσεται η ιστορία μας η Μαρίνα είχε ένα παραπάνω λόγο για να είναι χαρούμενη. Η καρδιά της ήταν δοσμένη σ΄ ένα παλικάρι που την ήθελε το ίδιο. Η αγάπη τους εισιτήριο για την ελευθερία, τη λύτρωση, την αναγέννηση. Για πρώτη φορά ένιωθε να πλημμυρίζει το είναι της από χιλιάδες πρωτόγνωρα συναισθήματα. Τα χιόνια έλιωναν στα βουνά και η γη φόραγε τα γιορτινά της. Χιλιάδες μυρωδιές και χρώματα συνέθεταν τοπίο μαγικό με ομορφιά ανείπωτη που μόνο μια φορά επιτρέπεται να υπάρξει. Αυτά όταν ήταν άνοιξη. Όταν πάλι ερχόταν το φθινόπωρο, τα κλαδιά των δέντρων γυμνά από φύλλα τραγουδούσαν λυπητερά για το γαλά...

  Ι Τα χρώματα του δρόμου που πήγα που θα παω τι θα πω αγκάθια του μυαλού πέρατα του νου κλεφτοφάναρα τα ίχνη της καρδιάς μου η πολίχνη ΙΙ Αυγή έλα και φώτισε αυγή που με προσπέρασε τα λάθη τα χρυσά τα βήματα σωστά fleur- de- lis οι μυρωδιές jus de peur στιγμές πολλές στα είκοσι τριάντα μου στα τόσα χρόνια μια αφύπνιση μια γέννηση νίκη μυροφόρα και γκρέμισμα και συντριβή τότε αύριο τώρα ΙΙΙ Δεν ήξερα πως ήμουνα εγώ ακόμα δεν το ξέρω τα λόγια που κρυφτήκανε γυναίκες που χαθήκανε τα δειλινά που ήρθανε τα βήματα μου εμένα πήγανε με δάκρυα να ζωγραφίσω την άνοιξη που θέλησα ν΄ αγγίξω να μυρίσω της δουλείας τα χρυσοπόρφυρα σ΄ ένα Ιόνιο δικό μου σπίτι πατρικό κατάδικό μου ΙV Μεγάλος που ΄ναι ο κόσμος ο πράσινος ο κήπος μου ζέμπερες αμαρυλλίδες υάκινθοι γεννήτορες εσείς σε μιαν αχλύ μιαν οπτασία ένα γλυκό ναυάγιο στη παραλία να μιλήσω να περπατήσω αγάπες να χάσω να κερδίσω όλα όσα θέλησα να πω ποτέ δεν θα τα πώ όλα όσα θέλησα να πω τρένο που πέρασε θαρρώ //////////////////////////////////...