////////////////////////////////////////////////////////////////
Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας
///////////////////////////////////////////////////////////////
Οι μέρες είναι σαν το πρόσωπο μας, το βλέμμα μας. .
Οι μέρες έχουν ψυχή, είναι ευλογημένες, οι μέρες είναι άψυχες, είναι ζωντανές, είναι σκοτωμένες, είναι σακατεμένες.
Υπάρχουν μέρες που μοιάζουν με ένα μικρό παιδί που αγαπάμε.
Υπάρχουν μέρες που ένα μικρό παιδί πεθαίνει και η ψυχή μας χάνει τα φτερά της.
Οι μέρες είναι σαν τον καφέ, είναι γλυκές, πικρές, μαύρες, έχουν ή δεν έχουν άρωμα.
Όταν ήμουν παιδί, τρελαινόμουν με τις Άγιες μέρες κι ευχόμουν να ήταν πολύ περισσότερες. Δεν είχε σχολείο αντιθέτως είχε πολύ παιχνίδι και σαφώς λιγότερες έγνοιες. Είναι στιγμές που η άγνοια είναι σκέτη ευλογία. Δεν ξέρεις τι σε περιμένει μεγαλώνοντας και δεν σου καίγεται καρφί γι΄ αυτό.
Οι μέρες είναι σαν τα κεριά, άλλα αναμμένα, άλλα σβηστά.
«Του μέλλοντος οι μέρες στέκονται μπροστά μας
σαν μια σειρά κεράκια αναμμένα
χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων
τα πιο κοντά βγάζουν καπνό ακόμη
κρύα κεριά, λιωμένα και κυρτά»
Οι μέρες είναι νεράιδες, άλλες είναι συνεχώς κοντά σου και σου κρατούν συντροφιά τραγουδώντας σου γλυκούς σκοπούς, άλλες πάλι τις κυνηγάς μια ζωή ή γίνονται χίμαιρες και σε καταδιώκουν.
«- Ποιος εἶδε τὴ νεράιδα Κυμοθόη,
τοῦ πέλαου τὴ λαχτάρα καὶ τοῦ ἀφροῦ,
ποὺ εἶν᾿ ἔξω ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα τῆς πλάσης
καὶ πέρα ἀπὸ τὰ βρόχια τοῦ καιροῦ;
Ἐγὼ εἶδα τὴ νεράιδα Κυμοθόη
νὰ ποτίζῃ τὸ θεῖο τραγουδιστὴ
στοῦ βασιλιὰ τῆς Θούλας τὸ ποτήρι...
θνητὸς ἢ θεῖος, μακάριος ποὺ θὰ πιεῖ.»
Κάποιες μέρες είναι σαν το σπίτι που γεννιόμαστε κι αφήνουμε πίσω μας αναζητώντας άλλα σπίτια. Θα μας προσμένει πάντα να γυρίσουμε, γυρίσουμε – δε γυρίσουμε σ΄ αυτό.
«Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
στοιχειό είναι και με προσκαλεί· ψυχή, και με προσμένει.
Το σπίτι που γεννήθηκα, ίδιο στην ίδια στράτα
στα μάτια μου όλο υψώνεται και μ' όλα του τα νιάτα.
Το σπίτι, ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα·
και ανόθευτο κι αχάλαστο, και με προσμένει ακόμα.
Της πόρτας του η παλαϊκή κορώνα, ώ! νά η καμάρα!
Μόνο οι χορδές της λείπουνε για να γενεί κιθάρα
να συνοδέψει του σπιτιού τ' ολόχαρο τραγούδι
προς το παιδί· γυρίζω ανθός, δροσιά, ξεπεταρούδι,
πάω στη φωλιά, στη γάστρα μου, στο πρωί μου, στο μαγνήτη,
στη ζέστα της μητέρας μου, στο πατρικό άγιο σπίτι.
[...]
Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι.
Στοιχειό, και σαν απάτητο, με ζει και με προσμένει.»
Οι μέρες είναι σαν τις μικρές αγγελίες.
«Διατίθεται ἀπόγνωσις
εἰς ἀρίστην κατάστασιν,
καὶ εὐρύχωρον ἀδιέξοδον.
Σὲ τιμὲς εὐκαιρίας.
Ἀνεκμετάλλευτον καὶ εὔκαρπον
ἔδαφος πωλεῖται
ἐλλείψει τύχης καὶ διαθέσεως.
Καὶ χρόνος
ἀμεταχείριστος ἐντελῶς.
Πληροφορίαι: Ἀδιέξοδον
Ὥρα: Πᾶσα.»
Οι μέρες είναι καθρέφτης της ψυχής. Όσο δεν κοιτάζεις, δεν σε κοιτάζει κι εκείνος.
«Ὅλα τὰ ποιήματά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη
ἀτέλειωτα μένουν.
Φταίει ποὺ πάντα βιάζεται ἡ ἄνοιξη,
φταίει ποὺ πάντα ἀργεῖ ἡ διάθεσή μου.
Γι᾿ αὐτὸ ἀναγκάζομαι
κάθε σχεδὸν ποίημά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη
μὲ μιὰ ἐποχὴ φθινοπώρου
ν᾿ ἀποτελειώνω.»
Οι μέρες όμως πάνω απ΄ όλα, κυρίαρχα και παντοδύναμα είναι ΑΓΑΠΗ !
Μόνο η ΑΓΑΠΗ σώζει και οδηγεί στην ΑΝΑΣΤΑΣΗ !
Όχι μόνο ως συναίσθημα αλλά ως κατάσταση υπερβατική, άπαν σύμπαν, επέκεινα, έκρηξη διαγαλαξιακή και κατακλυσμιαία ενέργεια, φωτοδότρα και ζωογόνα.
Στην ήττα, στην απώλεια αγαπημένων ανθρώπων κυριολεκτικά ή αλληγορικά όπου η ελπίδα σου γίνεται ανάμνηση, όταν πέφτεις κάτω, όταν στέκεσαι μπροστά στο σταυροδρόμι της ζωής, ν΄ αγαπάς τον εαυτό σου, ν΄ αγαπάς τους άλλους για ν΄ αγαπούν και οι άλλοι εσένα.
Το ποιος αξίζει ή δεν αξίζει, λίγο, πολύ ή περισσότερο είναι δεύτερη και τρίτη ανάγνωση, λογικά επόμενα, συμφραζόμενα και συμπαραμαρτούντα.
Η αγάπη όμως είναι η αρχική σπίθα, το εναρκτήριο λάκτισμα, η αγάπη όχι μόνο ως σοκολατάκι, τρυφερό τραγούδι, λούτρινο αρκουδάκι ή ένα τριαντάφυλλο.
Η αγάπη με την έννοια της αρετής, της συμπόνοιας, της ευγένειας και της αφοσίωσης. Τα παραπάνω είναι αγώνας σκληρός, καθημερινός, ατελεύτητος.
//////////////////////////////////////////////
(Ευχαριστώ τον Κωνσταντίνο Καβάφη, τον Κωστή Παλαμά και τη Κική Δημουλά για την ευλογία των στίχων τους.)
