///////////////////////////////////////////////////////////////
Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας
/////////////////////////////////////////////////////////////////
Πολλές φορές ανηφορίζοντας την οδό Σίνα είχα την αίσθηση ότι ανέβαινα στον Όλυμπο του πνεύματος έχοντας ραντεβού με τους Θεούς. Στη πορεία της ζωής μου κατάλαβα ότι οι πάσης φύσεως «Θεοί» καμιά φορά έχουν «εγκαταλείψει το κτήριο» ή πολύ απλά δεν είναι ευπρόσδεκτοι πλέον ενώ κάποιοι άλλοι που δεν έχουν τίποτα το θεικό πάνω τους, τούς αντικαθιστούν αυθαίρετα μιλώντας και ενεργώντας εξ ονόματός τους με οδυνηρές πολλές φορές συνέπειες.
Ανεβαίνοντας από την Ακαδημίας στη Σίνα και ανταμώνοντας με Σόλωνος και Διδότου, όσο πλησίαζα τον αριθμό 31 τόσο ένιωθα σαν να περνούσα κάποιου είδους «σύνορα» και εισερχόμουν σε μία άλλη «χώρα» ή καλύτερα σε μια άλλη διάσταση.
Για καλή μου τύχη, στο συγκεκριμένο μέρος ήταν συγκεντρωμένοι αρκετοί «Θεοί» οι οποίοι μάλιστα όντες ιδιαίτερα γενναιόδωροι κερνούσαν τους παρευρισκομένους με jus de connaissance , αυτόν τον μαγικό χυμό τους και μάλιστα σε μεγάλες δόσεις.
Θα έχω πάντοτε σαν φωτεινά παραδείγματα τους:
- Marcel Pagnol,
- François Mauriac,
- Honoré de Balzac,
- Gustave Flaubert,
- Stendhal ,
- Jean Cocteau,
- Albert Camus,
- Alfred de Musset,
- Émile Zola,
- Victor Hugo
και τόσους μα τόσους άλλους, πώς να χωρέσεις τόσο και τέτοιο πνευματικό όγκο σε πέντε λέξεις; Απλά δεν γίνεται.
Ωστόσο, αυτό που γίνεται είναι να ποτίζεις συνεχώς τις ρίζες. Τα γράμματα, ο πολιτισμός, η γνώση, όλα είναι καλλιέργεια, όλα είναι ρίζες. Του δέντρου της ελευθερίας. Με τα κλαδιά, τα φυλλώματα, τους καρπούς της έκφρασης, της ανεκτικότητας, της συνύπαρξης.
Οι ιδέες είναι ρίζες.Θα υπάρχει πάντοτε ένας Διαφωτισμός και μία Βαστίλλη να μας θυμίζουν ότι όσο και να προσπαθούν τα σκυλιά του ολέθρου και του Μεσαίωνα να χτυπήσουν τις ρίζες μας δεν θα καταφέρουν να αλλάξουν τον τρόπο ζωής μας, δεν θα καταφέρουν να μας υπαγορεύσουν τον τρόπο με τον οποίο θα ζούμε. Μπορεί τα σαρκία μας να είναι φθαρτά πλην όμως οι ιδέες δεν σκοτώνονται, είναι αλεξίσφαιρες, είναι άσβεστο και αιώνιο φως.
Θα είμαι πάντα «Γάλλος».
/////////////////////////////////////////////
«Δεν θα κουραστούμε ποτέ να εγκωμιάζουμε τις αρετές του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και την επίδραση που άσκησε στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Όμως η μαγεία που αποπνέουν τα ελληνικά κείμενα, έστω και μέσα από τις όσο το δυνατόν πιστότερες μεταφράσεις τους, αιχμαλωτίζει σε τέτοιο βαθμό τον αναγνώστη, που σπάνια γίνεται λόγος για το χρέος το οποίο οφείλει η ελληνική λογοτεχνία στην ίδια την ελληνική γλώσσα, έτσι όπως αυτή διαμορφώθηκε στην πορεία του χρόνου προσφέροντας στους ποιητές και στους πεζογράφους της ένα απαράμιλλο εργαλείο, που τόσο πολύ ζήλεψαν οι Ρωμαίοι».
Διαβάζοντας κανείς αυτές τις φράσεις θα ήταν σίγουρος πως πρόκειται για σκέψεις ενός φλογερού Έλληνα. Και όμως, αυτά τα έγραψε μια Γαλλίδα η οποία, βέβαια, είχε βαθιά μέσα στην ψυχή της την Ελλάδα .
Και συνεχίζει «Με τις εξαίρετες ιδιότητες της ελληνικής γλώσσας θα ασχοληθεί τούτο το βιβλίο, όχι για να διδάξει τις μορφές ή τους κανόνες της, αλλά για να περιγράψει τις ομορφιές της. Σκοπός μας είναι να αναδείξουμε μέσα από μια σειρά παραδειγμάτων τις λεπταίσθητες εκφραστικές αποχρώσεις που παρήγαγε η ελληνική γλώσσα με τους τόσο ιδιαίτερους μηχανισμούς της, και να επιχειρήσουμε υπό αυτή τη σκοπιά να ερμηνεύσουμε τόσο την εκπληκτική επίδραση και διάδοση της γλώσσας αυτής σε έναν ευρύτατο γεωγραφικό τομέα, όσο και τον τρόπο με τον οποίο άφησε τη σφραγίδα της στις περισσότερες γλώσσες της Ευρώπης, με πρώτη τα λατινικά, στο πέρασμα των αιώνων».
Jacqueline de Romilly ( Petites leçons sur le grec ancien )
/////////////////////////////////////////////////////////////
