ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΠΟΥ ΦΘΟΝΟΥΜΕ
( Εισαγωγικό σημείωμα ) ///////////////////////////////////////////////////////////// Γράφει ο Τρύφωνας Παπαλεωνίδας //////////////////////////////////////////////////////////// Οι μέρες φωτίζονται από τους στίχους, όπως οι νύχτες απ’ τους φάρους . Τότε γιατί το χάσμα μεγαλώνει; Γιατί; Το χάσμα ανάμεσα στους ποιητές και στην ίδια τη κοινωνία. Ο ποιητής ιδιωτεύει, γράφει πια για τα δικά του πάθη κι έτσι πια η ποίηση ματώνει. Γιατί η ποίηση είναι τα πάθη του κόσμου, είναι κελάηδισμα που δεν εξηγείται όπως έλεγε ο Βαλερύ, είναι εκείνη που χρεώνεται με τόκους υπερημερίας για τον πόνο των άλλων, όπως έλεγε ο Μαγιακόφσκι. Ο εκφυλισμός της, η απουσία της από τα μετερίζια των αγώνων για ένα καλύτερο αύριο είναι χαίνουσα πληγή . Η αμορφωσιά του κόσμου είναι χαίνουσα πληγή. Παραφράζοντας τη Λένα Παπά, θα λέγαμε ότι η καλοπέραση, ο ιδιωτικός βίος, η εξειδανίκευση της ατομικότητας, η αλλοτρίωση μέσα από την στρεβλή χρήση της τεχνολογίας, η ύφεση των ανθρωπιστι...